تا میخوام گله‌ای حرفی چیزی به زبون بیارم تو سرم مرور میشه؛ «به حد خویش کن ای دل سخن که چون تو شکار، فتاده در ره آن شهسوار بسیار است...بناز بار تمنای او بکش که هنوز، به زیر بار غمش بردبار بسیار است.» و خب...