آدم ها قرار نیست حرفِ بد بزنند اما معنایش این نیست که افکار و عقایدشان را مخفی کنند و خودشان را جورِ دیگری نشان دهند. من اصلاً موافقِ این کار نیستم چون این نشان دهنده احساسِ بدی است که راجع به خودم دارم و از طرفِ دیگر نشان دهنده احساسِ بدی است که راجع به دیگران دارم که راجع به من چگونه قضاوت میکنند و چگونه با من برخورد خواهند کرد. اما وقتی من فکر میکنم من خوبم شما هم خوبید بنابراین من از اینکه حرفم را بزنم چرا باید نگران باشم؟ اما زمانیکه من در جمع مواظب ِ حرف و رفتار و.... هستم نشان دهنده دنیای بسته ای است که در آن باید نمایش داد باید تظاهر کرد باید تعارف کرد باید خودم نباشم. و متاسفانه این مسئله گرفتاریِ بزرگِ فرهنگیِ ماست که همیشه به ما گفته اند "هر کس که میخواهی باش، اما خودت نباش." این ماجرا عمقِ خالی بودن و تنهاییِ ماست و این است که هر وقت فرصتی پیدا می کنیم یا با تخیلات و تصوراتمان و یا در عمل با غیبت کردن با تهمت زدن با حمله کردن با عیب جویی کردن با بهانه گیری کردن و... خودمان و دیگران را اذیت میکنیم. همه اینها از آنجا می آید که من وجودِ خودم را رد و نفی کرده ام حرفم را نزده ام احساسم را بیان نکرده ام و حالا باید یک جوری آن را جبران کنم. به همین جهت است که فرو خوردنِ حس و احساس و نگرانی و خشم و ناراحتی بیماری درست خواهد کرد. #دکتر_هلاکویی @Dr_anoosheh