تا که بودیم نبودیم کسی کشت ما را غم بی همنفسی هیچ کس با دل ما یار نبود مونس و همدم و غمخوار نبود پیر و برنا و زن و مرد دیار نه به باطن که به ظاهر غمخوار همه با داعیه ی همدردی چه گروهی چه به معنا فردی گاه گاهی که محبت کردند همه آلوده ی منّت کردند سینه ای بود و سراسر غم بود دل در آن غمکده خوش محرم بود چون یتیمی سرِ راه افکنده یوسفی بود به چاه افکنده الغرض زندگی دنیایی همه محنت ، همه جانفرسایی طی شد و مرگ نه دلخواه رسید تا بیاریم به لب آه رسید 👤#دکترالهی‌‌قمشه‌ای @Dr_anoosheh