بسم الله الرحمن الرحیم 🔥 حیفا (2) 🔥 ✍️نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی 💥 قسمت دوم 💥 🔺عراق-مقر فرماندهی عملیات آمریکا در عراق مایک که دید از بن هور نمیتواند نکته ای بکشد، رو به مانیتورها گفت: «ما این مسیرو برای اولین باره که داریم طی میکنیم. نگاه کنین! وسطِ بیابون! نیمه شب. این هیچی نیست مگه این که عملیات انتقال توپخونه گردان دوم کاملا لو رفته و یه موش تو انبارمون داریم!» مارشال که تندتند با سیستمش کار میکرد گفت: «قربان! یک دقیقه و چند ثانیه! لطفا زود تصمیم بگیرید!» که یهو بن هور گفت: «نگا کنین! اونجا ... سمت راست ... اولیش داره آماده میشه!» همه از مایک رو برگرداندند و به مانیتور سه زل زدند. مایک از سر جاش بلند شد و بقیه به جز بن هور بلند شدند. مارشال تصاویر مانیتور سه و چهار را به آن چهار نفر اختصاص داد. مانیتور سه برای دو نفر اول که در سمت راستِ کاروان بودند و مانیتور چهار، تصویر را از بالای سر نفر سوم و چهارم به پایگاه ارسال میکرد. بلک به مایک گفت: «قربان! چیزی نمونده کاروان نزدیک بشه! فقط چند ثانیه است.» همگی به طرف مانیتور حرکت کردند و نزدیک آن ایستادند الا بن هور! جوزف گفت: «ما این نبرد رو باختیم. از درون هم باختیم. از موشی که تو انبارمون داریم باختیم. الان فقط باید از بیشتر شدن خسارتش جلوگیری کنیم.» مایک گفت: «موافقم. ما این نبرد رو از قبل باختیم. الان فقط باید اون ده نفرو نجات بدیم. ولی میخوام ببینم مدل کار اون چهار نفر چطوریه؟» بلک رو به مارشال کرد و گفت: «فرمانده کاروان از وجود اون چهار مسلح خبر داره؟» مارشال عرقش را خشک کرد. مشخص بود که فکرش به حرف های دو نفری که صبح به او مراجعه کرده بودند مشغول بود. یادش آمده بود که... 🔺دفتر کار مارشال-زمان گذشته هنوز چهار روز از خداحافظی اش با خانواده اش نگذشته بود که لحظه ای نمیتوانست از عکس کوچکی که از اِما و میا روی میزش بود، دست بکشد و یادشان نکند. عکسی که سه نفرشان میخندیدند و حکایت روزهای باهم بودن و خوشی داشت. چشمش به سیستمش بود و همین طور که کار میکرد، گاهی در همین افکار غرق میشد که ناگهان در زدند. دو نفر بدون یونفرم نظامی به همراه مسئول دفتر مارشال وارد اتاقش شدند. مسئول دفترش به مارشال گفت: «از بخش امنیت اومدند و مستقیم با شما کار دارند.» مارشال تا چشمش به آنها خورد و دید خیلی آدم های جدی و غیرمنعطفی هستند، به مسئول دفترش اشاره کرد و او رفت و سه نفری در اطراف میز کارش نشستند. مارشال گفت: «میشنوم!» نفر اول: «میدونیم که چقدر مسئولیت شما سنگین هست و چه تعداد نیرو با شما کار میکنند. این هم میدونیم که دارید خودتون رو برای گزارش مهمی که فردا باید به وزیر دفاع بدید آماده میکنید. اما مسئله ای پیش اومده که به نظرمون رسید که بهتره با شما درمیون بگذاریم. شاید بتونید کمک کنید!» مارشال با تعجب گفت: «چه مسئله ای؟!» نفر دوم که سن و سالش از اولی بیشتر بود و کلاه قهوه ای به سر داشت، کلاهش را درآورد و گفت: «درباره خانواده تون هست. اِما و میا!» مارشال فورا پرسید: «خانواده ام؟ چی شده؟ چرا دو سه روزه هر چی تماس میگیرم، برنمیدارن؟ اتفاقی براشون افتاده؟» نفر دوم گفت: «لطفا خونسردی خودتون رو حفظ کنید. ببینید! قرار بود دو روز پیش با پرواز به طرف آمریکا برن. اما از شب قبلش گزارش دادند که اِما و میا در پایگاه نیستند!» مارشال که خیلی جا خورده بود، پرسید: «چی داری میگی؟ نیستند؟ ینی چی؟» نفر دوم ادامه داد: «ما نمیدونیم! اومدیم از شما بپرسیم. گفتیم با شما مطرح کنیم تا فکرامون روی هم بریزیم و بتونیم پیداشون کنیم!» مارشال که از خشم و عصبانیت داشت منفجر میشد گفت: «شما دو تا عوضی اومدید روبروی من نشستین و میگین از زن و دختر من خبر ندارین؟ به همین راحتی؟ کجا رفتن؟» نفر اول که تلاش میکرد خشم مارشال را کنترل کند، با لحنی آرام و مودبانه گفت: «همه خانواده ها و مسافران بودند الا همسر و دختر شما! گروه ویژه از اردن و گروه ویژه از آمریکا دنبالشون هستند اما اینقدر تمیز غیب شدند که کسی باورش نمیشه!» ادامه... 👇 #حیفا۲