📜 جایگاه تاریخی جاسوسی جاسوسی به معنای گردآوری و انتقال پنهانی اطلاعات (سیاسی، نظامی، اقتصادی یا اجتماعی) به نفع یک طرف دیگر است. در گذشته، مأموریت اصلی جاسوسان شناخت وضعیت دشمن و اطلاع‌رسانی به فرمانروا بود، اما به مرور زمان وظایف آنان گسترش یافت و ابعاد پیچیده‌تری پیدا کرد. . همه حکومت‌ها، از باستان تا امروز، برای حفظ قدرت و پیشی‌گرفتن بر دشمن به جاسوسان تکیه کرده‌اند. . در نصیحت‌نامه‌ها و متون سیاسی توصیه‌های بسیاری درباره ویژگی‌های جاسوس و شیوه‌های به‌کارگیری او وجود دارد. . فرمانروایان نه‌تنها برای شناخت دشمنان خارجی، بلکه حتی برای زیرنظر گرفتن وزیران، اطرافیان و خانواده دربار نیز جاسوسان را به کار می‌گرفتند. 👤 انواع جاسوسان جاسوسان موردی: افراد عادی که برای مدتی کوتاه مأمور جمع‌آوری خبر می‌شدند. جاسوسان متخصص: افرادی با مهارت‌های خاص که برای مأموریت‌های محدود اعزام می‌شدند. جاسوسان حرفه‌ای: کسانی که با نفوذ در جامعه و بهره‌گیری از پوشش‌های اجتماعی، مدت‌های طولانی به فعالیت پنهانی می‌پرداختند. 🎭 پوشش‌ها و هویت‌ها برای آن‌که شناسایی نشوند، جاسوسان از *نقاب‌های اجتماعی مختلف* استفاده می‌کردند: مقامات رسمی: سفیران و کارگزاران حکومتی (مانند گینیاز دالکورگی، سفیر روس در ایران قاجار). مبلغ دینی: افرادی که در پوشش دین و علم نفوذ می‌کردند (مانند مستر همفر انگلیسی و نقش او در پیدایش وهابیت). بازرگانان و تجار: ورود به کشورها با هویت تجاری. درویشان و صوفیان: پوششی رایج برای نفوذ در اجتماعات. شغل‌های روزمره: مطرب، داروفروش، کنیز، گدا، پزشک، کارگر، پهلوان یا جهانگرد. 🇮🇷ترویج سواد امنیتی #جاسوسی #ایران_امنیتی @Ebasirate_enghelab انتشار بالینک