فروش بر اساس وخامت اوضاع بنیادی این استراتژی خروج بسیار شبیه به روش اول است، اما اینجا زمانی فروش اتفاق می‌افتد که روند نامطلوبی بر امور داخلی شرکت حاکم شده باشد. در این روش خروج، سرمایه‌گذار بر اساس شاخص‌های بنیادی مشخصی چون وضعیت ترازنامه، نقدینگی و نسبت‌های پوشش بدهی، وضعیت شرکت را رو به افول ارزیابی می‌‌کند و به این نتیجه می‌رسد که روند رو به رشد شرکت، متوقف‌ شده و زمان فروش این سهام، فرا رسیده است. مثلا فرض کنید سهام یک شرکت خدماتی که سوددهی بالا و مداومی دارد را خریداری کرده‌اید. تا زمانی که این روند برقرار است شما به خاطر سود سهام و ثبات فعالیت این شرکت، سهامداری می‌کنید. هنگام خرید، نسبت بدهی به حقوق صاحبان سهام ۱ بود که به مرور زمان عملکرد شرکت افت کرده و این نسبت به ۱٫۴ رسیده است. در این حالت شما برای حفظ سرمایه خود، یک قانون برای خروج از سهم وضع می‌کنید. مثلا با خودتان قرار می‌گذارید که اگر این نسبت به کمتر از ۱ یا بیش از ۱٫۵ برسد، سهام خود را می‌فروشم. چون رسیدن این نسبت به هرکدام از آن اعداد، نشان‌ دهنده اوضاع نامناسب بنیادی شرکت است و با این وضعیت، سرمایه شما در معرض خطر قرار می‌گیرد.