. بگذارید با مثالی عینی، ضرورت داشتن مرجع سیاسی را اندکی روشن کنم؛ نهضت راهپیمایی اربعین با جمعیتی ده ها میلیونی از کشورهای گوناگون برپا شده که به دلیل اکثریت شیعه در عراق و ایران ، بیشترین جمعیت را اهالی عراق و ایران تشکیل می دهند. اصل این جمعیت موضوعیت دارد و برای افزوده شدن یک نفر به این سپاه دشمن شکن بایست تلاش کرد اما؛ در حوزه‌ی داخل اگر با اکثریت این ارادتمندان اباعبدالله صحبت شود، می بینیم که یا فارغ از مشی سیاسی اند، و یا مشی سیاسی شان، با خط ولایت که امتداد صراط مستقیم سیدالشهداست، زاویه داشته و گاه مخالف است. بر علیه اشغالگری آمریکا در عراق موضع می گیرند اما عملشان در عراق و ایران در راستای سیاست غربگرایان است. نسبت به انگلیس و خباثت او در ممالک اسلامی بغض و کینه دارند، اما به انگلیسی‌مسلک‌های داخلی شان ارادت دارند. این درجه از عدم بهره‌وری سیاسی آن جا غم انگیز می شود که حتا افراد خوش سابقه در انقلاب نیز در بزنگاه‌های سیاسی دچار گریز از مرکزی خسارت آفرین می شود. چرا؟ دلیل آن عدم برخورداری از قوی ترین و نزدیک ترین مرجع سیاسی به فقه حکومتی ولی فقیه، است. در این صورت است که دیانت ما عین سیاست‌مان می شود و هم سیاست ما همان دیانت ما خواهد شد. تفسیر عملی «وَمَن يَتَوَلَّ اللَّهَ وَرَسولَهُ وَالَّذينَ آمَنوا فَإِنَّ حِزبَ اللَّهِ هُمُ الغالِبونَ» تنها با دست کشیدن از پراکنده کاری‌هایی بنام #احزاب و یگانه کردن آن بنام #حزب‌الله ، جز با پیدا کردن یک مرجع سیاسی ممکن نخواهد بود. به امید خدا بخش پایانی این موضوع سرنوشت ساز ، در شب آینده تقدیم خواهد شد. ✍سیاووش 🆔 @FORSATE_HOZOR .