9⃣3⃣ محمد بن علی بن حسین بن بابویه در کتاب علل، از محمد بن ابراهیم بن اسحاق طالقانی از ابو حفص عمر بن یوسف بن سلیمان بن ریان از القسم بن ابراهیم رقی از محمد بن احمد بن مهدی رقی از عبدالرزاق از معمر از زهری از انس از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله نقل کرده که حضرت فرمود: شعیب از حب خداوند، آنقدر گریست که کور شد. خداوند چشم او را بینا کرد. باز هم گریست تا کور شد، دوباره خداوند او را بینا کرد. در وهله چهارم خداوند به شعیب وحی فرمود: ای شعیب، تا کی این کار را ادامه خواهی داد؟ اگر از ترس آتش و دوزخ گریه می کنی، تو را نجات بخشیدم و اگر از اشتیاق به بهشت گریه می کنی، بهشت را هم به تو دادم. شعیب عرض کرد: خداوندا، ای سرور من، تو می دانی که من به خاطر ترس از جهنم و یا اشتیاق به بهشت تو گریه نمی کنم. ولی عقده محبت تو در قلبم جاگیر شده نمی توانم صبر کنم مگر این که تو را ببینم. خداوند فرمود: اگر به خاطر این باشد، من هم صحبتم موسی را که فرزندان عمران است برای خدمت به تو می دهم. شعیب عرض کرد: یعنی همیشه گریه خواهم کرد، مگر این که مرا به دوستی خود انتخاب کنی. مولف می گوید: مرجع این حدیث را باید تاویل به رویت قلبی بکنیم و برای علماء توجیهات لطیف و تقریرهای شریفی در این باره شود که این کتاب ما مجال بیان همه اینها را ندارد.(۲) (۲) به نظر من همان سخن ابن بابویه درست است و تفسیرهای غیر از آن بی مورد می باشد. زیرا امکان ندارد خداوند کسی را به پیامبری برگزیند که او خدا را قابل دید با چشمان ظاهری بداند. اما به گفته مولف که منظور رویت قلبی است به نظر من درست نیست، زیرا مضمون حدیث خلاف این تاویل را می رساند. چون اگر شعیب علیه السلام خداوند را قلبا معتقد نبود، نمی توانست اینطور گریه کند. پس وجود خداوند برایش محرز بوده که ما آن را ایمان قلبی و یا مشاهده قلبی می گوییم. (مترجم). @Fahma_KanoonTaha