روزی رسول خدا صلی اللّه علیه و آله با همراهان خود در صحرا عبور می کرد که به شتربانی گذر کرد، کسی را فرستاد تا از او شیر بخواهد. شتربان گفت: آنچه در سینه شترهاست صبحانه قبیله است و آنچه در ظرف هاست شام آنهاست. رسول خدا صلی اللّه علیه و آله گفت: خدایا مال و فرزندانش را زیاد گردان. آنگاه به راه افتادند تا به چوپانی رسیدند. حضرت کسی را فرستاد تا از او شیر بگیرد. چوپان گوسفند را دوشید و هرچه در ظرف داشت در ظرف پیامبر صلی اللّه علیه و آله ریخت و گوسفندی هم برای آن حضرت فرستاد و عرض کرد: همین اندازه نزد ما بود اگر بیشتر هم بخواهید به شما می دهیم. رسول خدا صلی اللّه علیه و آله گفت: خدایا او را به اندازه کفاف روزی ده. یکی از اصحاب عرض کرد: یا رسول اللّه! برای کسی که به شما چیزی نداد دعائی کردی که همه ما آن را دوست داریم و برای کسی که حاجت تو را برآورده ساخت دعائی کردی که همه ما آن را ناخوش می داریم. رسول خدا صلی اللّه علیه و آله فرمود: آنچه کم و کافی باشد بهتر از زیادی است که دل را مشغول دارد. خداوندا محمد و آل محمد را به اندازه کفاف روزی عطا فرما. امام صادق علیه السلام فرمود: خدای عز وجل می فرماید: اگر بر بنده مومنم تنگ گیرم غمگین می شود در صورتی که این تنگی او را به من نزدیکتر می سازد و اگر بر بنده مومنم وسعت دهم شادمان گردد، در صورتی که آن وسعت او را از من دورتر می کند. اصول کافی، باب الکفاف، ح ۵ @Fahma_KanoonTaha