💙🍃 🍃🍁 ✫⇠ #خاطرات_نورالدین_پسر_ایران ✫⇠قسمت :0⃣2⃣1⃣ ✍ به روایت سید نورالدین عافی 📖 شماره صفحه: 121 ولی خدمت آن خانم پرستار برای من گران تمام شد؛ دوباره هر گونه تغذیه غیر از سرم برایم ممنوع شده بود. چند روز بعد چهلم صادق بود و خانواده مجبور شدند به تبریز برگردند. آنها رفتند و من دوباره تنها شدم. دلم عجیب گرفته بود. روزها را میشمردم... درست چهل ودو روز بود در بیمارستان امام رضا بستری بودم و در آن مدت فقط به مقصد اتاق عمل از اتاقم خارج شده بودم! گفتم: «با نماینده بنیاد شهید کار دارم.» آمد و حرف دلم را به او گفتم: «امروز چهل و دو روزه اینجام. امروز هر طور شده باید منو به حرم امام رضا ببرید.» گفتند که باید از دکتر معالجم کسب اجازه کنند اما دکتر اجازه نداد. من هم هر دو پایم را توی یک کفش کردم: «امروز من باید به زیارت برم. اصلاً تا به حرم نرم نمیذارم کسی دست به من بزنه!» بالاخره دلشان به رحم آمد. دکتر با شرایطی قبول کرد و قول دادند شب ما را به حرم ببرند. اتفاقاً پنجشنبه هم بود و با انتظار غریبی منتظر شب شدم. غروب بود که من و دو سه نفر از مجروحان را با برانکارد به حیاط بیمارستان برده و سوار آمبولانس کردند. به راه افتادیم. شوق زیارت حرم، عجیب بانشاطم کرده بود. به حرم رسیدیم و طبق هماهنگی تا یکی از صحنهای حرم با آمبولانس رفتیم. ما را روی برانکارد داخل حرم بردند. چه رفتنی! شور و حالی داشتم نگفتنی. تا کنار ضریح برایمان راه باز کردند و دقایقی بعد به ضریح چسبیدیم. اشکهایم و صورت زخمدیده ام را به ضریح چسبانده بودم و با امام نجوا میکردم... دلم آرام گرفته بود؛ آرامِ آرام. ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃   ➢ @Ganje_arsh ❤️ 🍃🍁 💙🍃