💙🍃 🍃🍁 ✫⇠ #خاطرات_نورالدین_پسر_ایران ✫⇠قسمت :1⃣2⃣1⃣ ✍ به روایت سید نورالدین عافی 📖 شماره صفحه: 122 در آن دقایق دور ضریح را خالی کرده بودند و به جز خدام حرم و ما چند مجروح کسی آنجا نبود. حدود ده دقیقه ملکوتی کنار ضریح مطهر امام رضا(ع) در فضایی غریب غوطه ور بودم و یکی از قشنگ ترین زیارتهای عمرم را به جای آوردم. وقتی ما را بیرون آوردند آنقدر سرحال و پرانرژی بودم که حس میکردم میتوانم همه روزهای نقاهت را به سرعت سر کنم و سر پا بایستم. در یکی از صحنها مراسم دعای کمیل برپا بود و ما همراه زائران حضرت رضا(ع) آن شب دعای کمیل زمزمه کردیم و دوباره به بیمارستان برگشتیم. احساس میکردم حالم خیلی خوب شده است. روز بعد اجازه استفاده از مایعات دادند و به خیر و سلامتی آن روز کمی شیر خوردم. چند جرعه که روز اول و روزهای بعد رفته رفته غذای آبکی هم وارد لیست غذایم شد. مرتب میگفتم: «غذای منو زیاد کنید. چرا به من یه ذره غذا میدید!» ـ چقدر برای خوردن عجله داری؟ ـ چهل و چند روزه هیچی نخوردم. باید تلافی این روزها رو دربیارم یا نه؟ به وضوح حال روحی و جسمی ام بهتر شده بود طوری که اطلاع دادند میتوانند مرا به بیمارستان تبریز منتقل کنند و این بهترین خبر بود. سرانجام در چهل و هشتمین روز مجروحیت از بیمارستان امام رضا مرخص و با هواپیما و تحت مراقبتهای پزشکی به سمت تبریز به پرواز درآمدم. وقتی از هواپیمای مسافربری ـ که دسته های سه تا از صندلیهایش را باز کرده و مرا روی آنها خوابانده بودند ـ پیاده شدیم خسته و کمتوان بودم. ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃   ➢ @Ganje_arsh ❤️ 🍃🍁 💙🍃