💙🍃 🍃🍁 ✫⇠ #خاطرات_نورالدین_پسر_ایران ✫⇠قسمت :9⃣2⃣1⃣ ✍ به روایت سید نورالدین عافی 📖 شماره صفحه: 130 این طناب کمکی را اغلب دور کمرمان می بستیم تا در حین بالا رفتن اگر طنابی که با دست گرفته ایم، مشکل پیدا کرد یا اتفاق دیگری افتاد مطمئن باشیم سقوط نمیکنیم اما برادر رهبری بدجوری مراقبم بود. گفت: «نه! بدون طناب بیا بالا!» چیزی نگفتم... به دلم افتاده بود به هر حال امروز بلایی سر من خواهد آمد! از طناب گرفتم و خودم را بالا کشیدم. چند متری بالاتر نرفته بودم که دیگر همه چیز برایم تمام شد... وقتی چشم باز کردم توی سنگر بودم. فهمیدم از کوه پرت شده ام. خدا رحم کرده بود و در قسمتی از کوه کمی پایینتر از جایی که از آنجا حرکت کرده بودیم، متوقف شده بودم. نمیدانم بچه ها چطور مرا در فاصله یک کیلومتری از کوه پایین آورده بودند؛ با قاطر یا روی کول خودشان! من همه آن مدت را بیهوش بودم. در سنگر فهمیدم زخم شکمم سرباز کرده است. مرا به اورژانس منتقل کردند و آنجا هم بلافاصله تشخیص دادند باید در بیمارستان تحت عمل جراحی قرار بگیرم. همان شب مرا به کرمانشاه و از آنجا به تبریز منتقل کردند. قبل از شروع عملیات سهمیه زخمم را گرفتم و برگشتم. حدود دو هفته در بیمارستان امام تبریز بستری بودم. هر روز وضعم بدتر از روز پیش میشد. فقط با سِرُم تغذیه میشدم. یکی دو بار که غذای آبکی خوردم شکمم به شدت درد گرفت و بلافاصله استفراغ کردم. زخم شکمم از عملیات مسلم عمیق بود و بعد از آن اتفاق انفجاری در بیمارستان مشهد و حالا در کوه، واقعاً به هم ریخته و هیچ نشانی از بهبودی نداشت. همۀ دکترها از من قطع امید کرده بودند. یادم هست دکتر بالای سرم به دانشجویانی که دور مرا گرفته بودند، توضیح میداد که فلان قسمت روده های این مریض پوسیده و اینجوری شده. ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃   ➢ @Ganje_arsh ❤️ 🍃🍁 💙🍃