#731 من از گلاویژ متنفر بودم... حتی دلم میخواست همونجا جلوی چشمم بمیره اماچرا دلم لرزید؟ چرا باحرف بهار پاهام سست شد؟ لعنت بهت عماد.. لعنت به تو نفرت دروغینت‌! _بیخیال بهار.. الان عصبیم.. من واسه دعوا وبحث وجدل نیومده بودم.. بذار الان برم.. بعدا باهم حرف میزنیم! _عماددد! یا همین الان میای ومیریم داخل سنگ هامونو باهم وا میکنیم یا بعدی وجود نداره! بانفرت به گلاویژ نگاه کردم که خودش منظورم روفهمید و گفت: _من میرم تا شما حرفاتونو.... بهار باصدای بلند وعصبی حرف گلاویژ روقطع کردو بهش توپید: _توهیچ جا نمیری! همین الان جفتتون میاین داخل.. من میرم.. دیگه هم تکرار نمیکنم! باحرص درماشینو محکم روی هم کوبیدم و دنبال بهار رفتم... من برای کار دیگه ای اومده بودم و به خودم قول دادم بجز قضیه ی رضا هیچ حرف دیگه ای نزنم.. بخصوص درباره ی گلاویژ! وارد خونه که شدیم گلاویژم چند ثانیه بعد اومد داخل.. بهار همزمان که مانتوشو درمی آورد به طرف مبل دستشو دراز کرد وگفت: _بشین راحت باش... گلاویژ_ من میرم توی اتاقم... نگاهش نکردم وفقط حرصم رو روی دندون های فلک زده ام خالی کردم..