امشب روح دعا به آسمان عروج میکند آنکه عمری به دعـا غنچه لب وا می‌کرد گـریه بر غـربت و مظلـومی بابا می‌کرد آنچـه در معــرکه کرب و بلا رخ می‌داد شاهدی بود که از خیمـه تماشا می‌کرد مصلحت بود که آنجا به شهادت نرسد ورنه او هم به بر فاطمه(س) ماوا می‌کرد ساعات غمباری برای اهل زمین است، دقایق تب‌دار عروج ملکوتی کسی است که روح عبادت بود و زینت عبادت‌کنندگان؛ هم او که به خاطر پینه‌های پیشانی‌اش، ذوالثَّفِنات شهرت گرفت. او سجاد آل‌محمد(ع) است که با رفتنش، صحیفه‌ای را به یادگار می‌گذارد که سطربه‌سطر و واژه‌به‌واژه ، راه و رسم بندگی و عبودیت را برای رهروانش متذکر می‌شود. از جمله نحوه شکر نعمت را که در مناجات شاکرین صحیفه‌اش اینگونه فرمود: «خدایا، پیاپی آمدن کرمت، برپاداشتن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت‌هایت مرا از گسترش خوبی‌هایت درمانده نمود...»