یک مدل دلسوزی داریم که از راه دور فقط دلسوز و نگران هستیم! که بهش دلسوزی کاذب گفته میشه و محبت. ریا کارانه در توضیحات این مدل دلسوزی و محبت باید اینگونه گفت که پدر و مادری رو فرض کنید که. مدام در حال منت گذاشتن بر سر فرزندی هستن که عامل بوجود آمدن ش خود پدر مادر بودن. و مدام از تلاش ها و رنج هایی حرف میزنند که کودک رو مجاب کنند که دوست ش دارند. و اینکه در لحظه ای که کودک انتظار دیدار و محبت والدین رو داره این پدر و مادر سرگرم. فضای مجازی و تفریحات خودشون هستن و اعتنایی به دلتنگی. فرزند ندارند و زمانی که باز خواست میشن در پاسخ میگن که همه تلاش ما برای آینده مطلوب شما بوده در حالی که اون کودک لبخند و آغوش شما رو در همون لحظه طلب کرده نه برای بیست سال سی سال بعد. پدر و مادر گرامی. خوبه که به این نکته دقت کنیم. اگه ما درجات موفقیت رو در بالا ترین سطح گذرونده باشیم نهایت بشیم ریس جمهور یا رهبر یا بشیم نماینده سازمان ملل ولی از پی مسئولیت تربیت کودک مون اجتناب کنیم. پشیزی ارزش نداره. قدر لحظه لحظه های زندگی تون رو بدونید . دست از شعار. و نمایش بردارید دلنوشته های کودک هفت ساله! ‹🤍🌼› @Harf_Akhaar