‍ چشمي که دائم عيب‌هاي ديگران را ببيند، آن عيب را به ذهن منتقل مي‌کند. و ذهنی که دائما با عيب‌های ديگران درگير است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است. در عوض چشمی که ياد گرفته است هميشه زيبايي‌ها را ببيند، اول از همه خودش آرامش پيدا مي‌کند. چون چشم زيبا بين عيب‌های ديگران را نمی‌بيند و دنياي درونش دنيای قشنگی‌هاست... گرت عیب جویی بود در سرشت نبینی ز طاووس جز پای زشت... ‎‌‌ ‌‌‌‌ ‎‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌  ‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‹🤍🌼› @Harf_Akhaar