#کتاب1 (خون دلی که لعل شد ۱۵۰) #فصل_دوازدهم (سلول شماره چهارده ۱۶) #جشنهای۲۵۰۰ساله یکی دیگر از خاطرات من از این زندان، به جشنهای به اصطلاح دوهزارو پانصدمین سال برپایی شاهنشاهی ایران مربوط میشود. این جشنها بزرگ ترین دهن کجی به اسلام گرایان و نهضت اسلامی بود. شاه با صرف مبالغ میلیونی برای این جشنها و تجمل و اسراف وصف ناپذیری که با آن همراه بود، دل همه ی کسانی را که غم گرفتاری ملت را میخوردند به درد آورد؛ ملتی که برای لقمه ای نان در رنج بود و از ابتدایی ترین شرایط و مستلزمات زندگی امروزی -مانند آب آشامیدنی، برق، راه آسفالته، خدمات بهداشتی و آموزشی- محروم بود. همچنین شاه با این جشنها میخواست پیوند تاریخ ایران را با اسلام قطع کند و از طریق شکوه و عظمت بخشیدن به ایران پیش از اسلام، به طور غیر مستقیم القا کند که اسلام مفاخر و عظمت ایران را بر باد داده است! البته در کتابهای تاریخ مدارس و از زبان نویسندگان وابسته به دربار، این مطلب مستقیم و با کمال صراحت گفته میشد. درعین حال رژیم شاه میخواست روی وجود یک فرهنگ ایرانی که با اسلام ارتباطی ندارد و ریشه های آن در تمدن دیرینه ی دوران هخامنشی است، تأکید ورزد. عملا هم کمی پس از آن، شاه تاریخ هجری شمسی را ملغا کرد و تاریخ شاهنشاهی را جایگزین آن نمود. یعنی سال ۱۳۵۰ هجری شمسی ناگهان به ۲۵۵۰ شاهنشاهی تبدیل شد؛ که البته این تغییر، برای خود بسیار پرمعنا است. نکته ی خنده آور -و درعین حال گریه آور- این بود که هیئتهای بسیاری از کشورهای عربی در این جشنها شرکت کردند و به خاطر چنین توهین بزرگ به اسلام و به فتح اسلامی و به هر آنچه به تاریخ اعراب و جهان عرب مربوط میشود، به شاه تبریک گفتند! بله، اسلام گرایان همه ی تلاش خود را به کار بستند تا برنامه ی این جشنها را برملا کنند و ارقام پولهایی را که خرج آن شده بود، افشا سازند. آنها در برابر تغییر تاریخ هجری مقاومت کردند؛ تا اینکه چند سال پس از این تغییر طاغوت ناگزیر شد کوتاه بیاید؛ و سرانجام چند ماه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، رسما تاریخ شاهنشاهی را لغو کرد. امت مسلمان ایران به مبارزه ی خود علیه همه ی تلاشهای نژادپرستانه ای که شاه برای بریدن پیوند ایران با تاریخ اسلام و جهان اسلام به کار میبرد، ادامه داد: تا اینکه به اذن خدای متعال پیروزی بزرگ حاصل شد و ایران به خانواده ی امت اسلامی بازگشت. انقلاب از نخستین لحظات پیروزی کوشید همه ی موانعی را که باعث جدایی از برادران عرب میشود، از میان بردارد. اما در برابر آن، از زمامداران عرب -که خداوند ما و آنها را هدایت کند- چه دید؟ این رشته سر دراز دارد. به هر حال در این زندان، ما از داخل سلولها سروصدای بخشی از این جشنها را می شنیدیم و زندانیان علی رغم جو خشونت و وحشتی که بر زندان حکم فرما بود، خشم و ناخشنودی و مخالفت خود را با سردادن ابیاتی از یکی از شعرا که با این بیت آغاز میشود، اعلام میکردند: شب بد، شب دد، شب اهرمن / وقاحت به شادی گشوده دهن 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945