#تزکیه 🔆 فی الکافی، عن الباقر(علیه‌السلام): سلامۀ الدین و صحۀ البدن خیرٌ من المال. و المال زینۀٌ من زینۀ الدنیا حسنۀ. ✅ تفسیر حدیث فوق توسط مقام معظم رهبری حفظه الله تعالی در ابتدای درس خارج فقه در تاریخ ۸۷/۹/۵: می‌فرماید: سلامت دین و صحت بدن، بهتر از مال است. صحّت بدنش را خود ما هم اگر فکر کنیم، می‌فهمیم. فرض کنید انسان همۀ ثروتهای دنیا را داشته باشد، لکن به یک بیماری صعب العلاجی، به یک درد دائمی‌ای گرفتار باشد. چه فایده‌ای دارد؟ افرادی هستند سر سفره‌شان غذاهای رنگارنگ گوناگونی حاضر می‌شود، امّا خود آنها از این غذاها محرومند. مرض قند دارند، بایستی نان سوخته یا خشک شده‌ای را بخورند. این چه فایده‌ای دارد؟ این که انسان از خدای متعال رزق واسع طلب می‌کند، این رزق واسع، همه‌اش جیب پرپول نیست، مصداق اَتمّ رزقِ واسع این است که انسان بتواند از نعمتهای الهی بهره‌مند بشود. بنابراین، صحت بدن بلاشک بهتر از مال است. سلامت دین هم از همین قبیل است. سلامت دین را ما آدمهای کوته‌نگر درست نمی‌فهمیم. انسان دینش اگر سالم نباشد، اگر همۀ دنیا را هم به او بدهند، هیچ خیری برای او وجود ندارد؛ چون زندگی دنیا چند صباحی است، به سرعت برق و باد می‌گذرد. بعد انسان وارد آن زندگی اصلی می‌شود که ملاک و معیار در آنجا دین است، دل است، جان است، تربیت روح است، علوّ معنوی است. پول و امثال اینها هیچ فایده‌ای ندارد. انسان با خودش پول که نمی‌برد به آن دنیا. پس سلامت دین بهتر از مال است. سلامت بدن بهتر از مال است. البته نباید کسی خیال کند مال دنیا چیز بدی است، المال و البنون زینۀ الحیاۀ الدنیا، مال هم یک زینتی از زینتهای دنیا است مثل فرزند. فرزند مذموم نیست، مال هم همین‌طور است، فی نفسه مذموم نیست. در یک روایت دارد: نِعمَ العونُ الدنیا علی الآخرۀ، انسان پولی داشته باشد، در راه خدا خرج کند، صدقه بدهد، برای مردم محتاج مصرف کند، گرفتاریها و گره‌های مستمندان را با آن باز کند، این که عیبی ندارد. آنچه بد است، دل‌بسته شدن و حرص زدن و طلب کردن آن به هر قیمت، این زشت است و مایۀ سقوط و انحطاط است، امّا خودِ مال فی‌نفسه چیز خوبی است. البته معنایش این نیست که مال را بر آن چیزهایی که از لحاظ ارزشی از آن بالاتر است، ترجیح بدهیم. 📚 الشافی صفحه 544. 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945