عليه‏ السلام حجرالاسود کعبه را مى ‏گرفت و با خدا اينگونه نيايش مى ‏کرد: 🌱 إلهى أَنْعَمْتَنى فَلَمْ تَجِدْنى شاکِرا، 🌱 وأَبْلَیْتَنى فَلَمْ تَجِدْنى صابِرا، 🌱 فلا أَنْتَ سَلَبْتَ النِّعْمَةَ بِتَرْکِ الشُّکْرِ، 🌱 و لاأَدَمْتَ الشِّدَّةَ بِتَرْکِ الصَّبْرِ. 🌷 إلهى ما یَکُونُ مِنَ الْکَریمِ إِلَّا الْکَرمُ. 🔹خدایا نعمتم دادى و سپاسگزارم نیافتى، 🔹و مبتلایم کردى و شکیبایم نیافتى، 🔹نه با ناسپاسى من نعمتت را گرفتى، 🔹و نه با بى‏ صبرى من بلاى خود را پیوسته فرستادى، ⚪️پروردگارا! از کریم جز بزرگوارى سر نزند. 📚 موسوعة کلمات الامام الحسين عليه‏ السلام / ص791