بعضی ها؛ آرامش مطلقند؛ لبخندشان...تلالو برق چشمانشان؛ صدای آرامشان... اصلِ کار، تپش قلبشان... انگار که یک دنیا آرامش را به رگ و ریشه ات تزریق میکند و آنقدر عزیزند؛ آن قدر بکرند؛ که دلت نمی آید حتی یک خار به دستشان رود... میترسی تمام شوند و تو بمانی و یک دنیا حسرت... بعضی ها؛ بودنشان، همین ساده بودنشان... همین نفس کشیدنشان؛ یک عالمه لبخند می نشاند گوشه لبمان.. اصلا خدا جان؛ در خلقت بعضی ها؛ سنگ تمام گذاشته ای سایه شان کم نشود از روزگارمان..... شبتون آرام