🍂🍂 🔻ملاصالح قاری 8⃣2⃣ 👈 بخش دوم: جنگ و اسارت ساعتی از ظهر گذشته بود که دوباره صدای نزدیک شدن قدمها توجهمان را جلب کرد. نگاه ها به در خیره ماند. صدای ناخدا صهیود، ناراحت و بغض آلود، استغاثه كنان شنیده شد: - دخيلك يا الله يا الله! بیچاره پیرمرد تحمل شکنجه نداشت. نفسها با زجر و ترس بیرون می آمد. دستم بر قفسه سینه ام سرید و بر آن مشت زدم. در باز شد. سربازی سلاح به دست داخل آمد و براندازمان کرد. او کنار رفت و دومی سینی به دست وارد شد. نفسها آرام شد. به هم نگاه کردیم. سینی را روی زمین روبه رویمان گذاشت و بیرون رفتند. هرچند مدتی بود که غذا نخورده بودیم، اما کسی حال نگاه به سینی را نداشت. آن قدر درد داشتیم که گرسنگی را حس نمی کردیم. زمزمه ناخدا شنیده شد: - الحمدلله، شكر لله! او شکر خدا را به جا می آورد. هنوز چند دقیقه نگذشته بود که درد گرسنگی علاوه بر دردهای جسممان یک باره به ما حمله ور شد. بوی غذا در اتاق پیچیده بود. غذای داخل سینی، آبگوشت ترید شده با نان و بدون گوشت داخل کاسه ها بود. همه به سینی نگاه می کردیم. صدای شکم ها در آمد، اما مشکل بزرگ، دهان زخمی و لب های شکافته و ورم کرده بود که به ما اجازه خوردن نمیداد. . حبیب الله کنارم روی زمین ولو شده بود. تکانی خورد و نیم خیز شد و خودش را جلو کشید. دست خونی اش را توی کاسه فروبرد و تکه ای از ترید را برداشت و با انگشتان دست دیگرش گوشه دهانش را باز کرد و لقمه را درون دهان گذاشت و آن را قورت داد. نگاهی به ما کرد. یکی یکی خودمان را جلو کشیدیم و مثل او همین کار را کردیم. بعثی ها می دانستند که لب و دهان زخمی و ورم کرده مه غذایی به دردش می خورد، د بعدازظهر بود و گرمای درون اتاق بیحالمان کرده بود که ناگهان دوباره با صدای مأموران که به اتاق نزدیک می شدند، قلبمان فروریخت! زمزمه توسل شنیده شد و به شدت با صدای خشک باز شد. مأمور بعثی با قیافه ای خشن که بیرحمی در آن موج می زد، داخل آمد و فریادی زد که بدنمان به لرزه درآمد. باتومش را بالا برد و ضربه ای به در زد: - قوموا، يالا قوموا! ( ام بلند شوید؛ زود باشید!) نای بلند شدن هم نداشتیم. مأموران به طرفمان حمله ور شدند. انگار می خواستند دق دلی در بیاورند. یقه پیراهن هایمان را در دست گرفته و با مشت و لگد و باتوم بر سروصورت و کمرمان می زدند. چاره ای جز فرار از ضربه ها نداشتیم. هرچه نیرو در بدن بود، جمع کردیم و به سرعت شروع به دویدن کردیم تا ضربات باتوم را نوش جان نکنیم. مثل گله رم کرده هرکدام به گوشه ای از حیاط فرار کردیم و مأموران دنبالمان به هر طرف می دویدند. هوا گرم بود و آفتاب تند و داغی می تابید. آسفالت کف حیاط مثل ماهی تابه روی آتش بود. مرتب بالا و پایین می پریدیم تا کف پاهایمان نسوزد. مأموران به طرفمان آمدند و با هل و لگد و ضربات بی رحمانه ما را به طرف کانتینر وسط حیاط می بردند. داغی زمین به قدری بود که ناله و فریادمان به آسمان بلند شد. مامور تنومندی که شکم ورقلمبيده اش جلو زده و دهانش پشت سبیلش مخفی شده بود، به طرف کانتینر رفت. درش را باز کرد و فریاد زد: - یا زود بفرستیدشان داخل. 🍂