[ #عشق_نامہ💌 ] #نخل_های_بی_سر #قسمت_بیست_ششم همين كه ناصـر به كنار رختخواب هاي ولو شده در پاي درخـت كُنـار مـي رسـد و سـلاحش را روي زمين مياندازد، مادر متوجه تفنگ ميشود:👀 ـ ننه، اين چيه؟ ـ قاتل دشمن! ـ چرا آورديش اينجا؟ اقلاً بگذارش اونورتر! ـ نترس مادر؛ غريبه هست؛ اما از اين به بعد پاش به خونة همه مون وا ميشه.😞 ناصر، روي رختخواب هاي وسط حياط مي نشيند و پاهايش را دراز مي كنـد و ميگويد: ـ خب ننه، اينجا چه خبر؟ ـ هيچي ننه،؛ اينجارم چند روزه دارن مي زنن. يه وقت ديدي ما هـم از اينجـا رفتيم. اما ميگن تو راه آهن، بليط گير نمي آيد. ميگن روزي چنـد نفـر زيـر دست و پا له مي شن و آخرشم بيشترشان دست خالي برمـي گـردن .😔 دو روز بايد اونجا بخوابي تا دو تا بليط بگيري. برق شهرم كه چند روزه قطع شده. صداي «گرومب» انفجاري، حرف هاي مادر را مي برد و بر در و ديـوار شـهر لرزه مياندازد. مادر، وحشتزده ميگويد: ـ يا فاطمة زهرا، دستم به دومنت!😱 گوشه اي همه تيز ميشود و بقيه صدا را در هوا ميجويند. 👂ناصر ميگويد: ـ زير اين همه تركش خمپاره، بيرون ميخوابين؟! مادر، با درماندگي ميگويد: ـ پس چه كنيم ننه؟ بريم توي اتاق تا با بمب، سقف رو سرمون خراب كنن؟!😢 دلِ ناصر مي گيرد و كينه اش به دشمن بيشتر مي شود. دستش ناخودآگـاه بـه طرف كلاشي مي رود كه كنارش آرام خوابيده است . ميخواهد تن كوفتـه اش را از زمين بكند و به طرف خط راه بيفتد كه مادر ميپرسد: ـ بميرم ننه؛ اونجا خيلي گشنگي و تشنگي ميكشين، نه؟ ـ حالا ديگه نه . تا چند روز پيش، بچه ها از گشنگي علف بيابون مي خوردن و از تشنگي آب راديات ماشين؛ اما حالا روز به روز داره بهتر ميشه.☺️ همه در تاريكي نشسته اند و تنها روشنايي حياط، سرخي آتش سـيگار پـدر ناصر است كه خاموشي ندارد . 🚬پدر سرش را پايين انداخته و گوشش را به ناصر داده است.👂 دايي و زندايي هم گوش به او سپردهاند. چـشم مـادر از تـن كوفتـه ناصرش جدا نميشود: ـ ننه، ناصر، چشمات پر از خوابه؛ بيا يه چرت بخواب.😴 ناصر درمي ماند؛ مي خواهد چيزي بگويد ، اما نمي تونه، مادر، دوبـاره اصـرار ميكند: ـ بيا ننه، يه دقيقه چشم هاتو رو هم بذار. ـ ننه جون اصرار نكن . روي اين زمين دشمن خوابيده؛ مـن چطـور مـي تـونم بخوابم؟😞 زن سكوت ميكند. بلند و حسرت بار آه ميكشد و ميگويد: ـ خدا نابودشون كنه. شليك، از دور شنيده ميشود. مادر، دوباره ميگويد: ـ پسرداييات، سرشب راديو عراقو گرفت.😢 چشم ناصر ناگهان به طرف پسردايي مي رود و او را كه كنا ر رختخـواب هـا لميده است ميپايد.👀 مادر ادامه ميدهد: ـ رجزخوني مي كرد. ميگفـت مـا مـي خـوايم تـا اهـواز بـريم و عـرب هـاي خوزستان رو آزاد كنيم. ناصر برمي آشوبد: ـ مگه از روي جنازة ما رد بشن! 😡 مادر هول ميشود: ـ خدا نكنه... ميگم ننه، ناصر، تو كه مريضي؛ دست هات مـي لـرزه، كـاري از پيش نميبري. تو ديگه نرو!😭 [در دنیاے مدࢪن📱 به سبک قدیمے با تو سخن میگویم اے عشق دیرین♥️] Eitaa.com/Khadem_Majazi