حضرت امام با تأکید بر مدیریت الهی، رفتار دستگاه‌های سیاسی، امنیتی، نظامی در ایران را به اسلام و منافع مردم برای یک زندگی تحت لوای دین مشروط ‌کردند. اساساً نظام‌های مردمی و تأمین آزادی برای عموم فقط و فقط به نهضت‌های انبیاء و اولیای الهی اختصاص دارد زیرا انسان به مثابه‌ی یک مخلوق محدود، تنها زمانی به آزادی می‌رسد که به قدرت نامحدود یعنی خدای متعال متصل شود و الا در صورت ارتباط صرف با محدودیت‌ها دچار اسارت خواهد شد. در واقع امام خمینی قدس سره بر این مبنای توحیدی با مؤمنین (مردم ایران)، امت اسلامی و کفار صحبت کرد و عملاً قرآن را وارد عرصه علوم سیاسی کرد و بالتبع آن را به متن زندگی مردم آورد؛ بدون آن که به مباحث تئوریک دانشگاهی و حوزوی بپردازد. در نتیجه و از آنجا که حضرت امام به قدرت نامحدود خدای متعال تکیه کرده بود، از مخالفان خود واهمه نداشت و به همه‌ی نحله‌های سیاسی_فرهنگی که در دوران مبارزه، با مشی ایشان مخالف بودند، اجازه‌ی تحرک داد و از تمامی اقشار و اقوام و جریان‌ها برای حفظ انقلاب و حاکمیت اسلام به‌جای تکیه به شرق و غرب دعوت کرد و به جای آنکه همانند سایر انقلاب‌ها به حذف دیگران مبادرت کند، همگان را برای شرکت در رفراندوم و تعیین نظام حاکم تشویق نمود و براساس منطق برتر خود با آنان گفتگو نمود. برشی از کتاب «گفتمان انقلاب اسلامی» ✅https://eitaa.com/Khaharanhosseiniehandisheh