اینک جای آن دارد تا از خود بپرسم: تا چه حدّ از غربت و غیبت آن حجّت حق، احساس ناراحتی کرده ایم؟ وقتی امام صادق (ع) دهها سال قبل برای غیبت و دوری امام عصر ارواحنافداه اشک می ریزد و همانند مادری جوان مرده ناله سر می دهند، آیا روا نیست که ما از هجران مولایمان بسوزیم که: « هَل اِلَیکَ یَابنَ اَحمدَ سَبیلُ فَتُلق » (( ای فرزند پیامبر! آیا راهی برای ملاقات شما هست؟! ))