سحرگاهی که ندای «قُتِلَ امیرالمؤمنین» گوش کوفه را لرزاند، تن ها پای ایستادن نداشتند. کوفیان گیج و مبهوت، ناباورانه خبری را زمزمه می‌کردند، که هیچ عقلی یارای باورش را نداشت! حتی کوچه‌های کوفه هم به سوگ دوری از قدم‌هایی نشستند که هر گام، صلابت مردانگی و عدالت‌محوری را به تن خاکشان ، هجی می‌کرد! علی (ع) که خود مرگ را اینگونه توصیف کرده است: «خداوند برای گروهی کشته شدن و برای گروهی دیگر مرگ را مقرّر نموده و هر کدام به اجل معین خود آنگونه که او مقدّر کرده است، می‌رسند؛ پس خوشا به حال مجاهدان راه خدا و کشته شدگان راه اطاعت او