به سند موّثق از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده: چون حق تعالى فرمان داد، اين آيات را به زمين آورند، به عرش الهى چنگ زدند، و گفتند: پروردگارا، ما را به سوی اهل خطا و گناهكاران میفرستى؟ حق تعالى به سوى ايشان وحى كرد، به جانب زمين برويد، به عزّت و جلالم سوگند ياد میكنم، كه تلاوت نكند شما را، احدى از آل محمّد و شيعيان ايشان، جز آن كه نظر رحمت كنم به سوى آنان، از رحمتهای پنهان خود، هر روز هفتاد نظر، در هر نظرى هفتاد حاجت او را برآورم، و او را بپذيرم هرچند نافرمانى بسيار نموده باشد، و طبق روايتى ديگر: هركه اين آيات را بعد از هر نماز بخواند، او را در خطيره قدس [منظور استراحتگاه بهشت است] ساكن گردانم، با هر گناهى كه داشته باشد، و اگر ساكن نكنم، به سوى او نظر كنم، به نظر رحمت خاصّ خود، در هر روز هفتاد نظر، و اگر چنين نكنم، هر روز هفتاد حاجت او را برآورم، كه كمتر آنها آمرزيدن گناهان باشد، و اگر چنين نكنم، او را از شرّ شيطان و از شرّ هر دشمنی پناه دهم، و به او بر ايشان يارى رسانم و او را از داخل شدن بهشت مانع نشود مگر مرگ.