□■□■□■□■□ خدایا! به من ظرفیت و شایستگی عطا کن تا هر چه بیشتر به تو نزدیک شوم. و در راهِ درازی که به سوی بوستانِ بی انتها و ابدی تو دارم، این سبزه ها و خزه های ناچیز نظر مرا جلب نکند و از راه اصلی باز ندارد. در دنیا به چیز های کوچکی خوشحال میشوم که ارزشی ندارند. و از چیزهایی رنج میبرم که بی اساسند. این خوشحالی ها و ناراحتی ها دلیل کم ظرفیتی من است. هنوز گرفتار زندان غم و اندوهم. هنوز اسیر خوشی و لذتم... کَمندِ درازِ آمال و آرزو بال و پرم را بسته، اسیر و گرفتارم کرده؛ و با آزادی، آری آزادیِ واقعی خیلی فاصله دارم. .