لحظاتی با احکام 🟢 من جوان #شیعه‌ای از خانواده اهل‌‌سنت هستم، آیا باید به پدر و مادرم که شیعه نیستند نیز احترام کامل بگذارم❓🔰 💥اولا) بر فرزندان واجب است که نسبت به پدر و مادر خود (حتی اگر مسلمان نباشند) دو چیز را رعایت کنند:↘️ 1⃣➖ نیکی به آنها به وسیله پرداخت مخارج زندگی اگر نیازمند باشند، و برآورده نمودن دیگر درخواست‌های منطبق با شئون یک زندگی متعارف و معمول و طبق آنچه فطرت سالم آن‌را اقتضا می‌کند. البته این چیزی است که به اختلاف حال آنها متفاوت خواهد بود. 2⃣➖ همراهى با آنها به نیکی؛ یعنی فرزند نباید چه در گفتار و چه در کردار نسبت به پدر و مادرش بدی کند، اگرچه آنها به او ستم کرده باشند؛ چرا که در روایت آمده است: «حتی اگر تو را بزنند به آنها پرخاش مکن و بگو: غفر الله لکما (خداوند شما را بیامرزد)». 🧐 اما در صورتی که والدین به فرزند دستور دهند که از دین خود دست بردارد و یا عملی بر خلاف آموزه‌های اسلامی انجام دهد که در این صورت، قرآن در آیاتی مانند آیه ۸ سوره عنکبوت و آیه ۱۵ سوره لقمان صریحا فرمان به عدم پیروی از آنان می‌دهد. 💥ثانیا) روایات خاصی در این مورد وجود دارند که برخی از آنها عبارتند از:↘️ ➖ راوی می‌گوید: شنیدم مردی به امام صادق‌(ع) عرض می‌کرد: پدر و مادرم مخالف مذهب حق(شیعه) هستند (با آنان چه کنم؟)، حضرتشان فرمود: «با آنها همان‌گونه نیکی کن ‌که گویا به مسلمانانی نیکی می‌کنی که ولایت ما را پذیرفته‌اند». (۱) ➖ معمّر بن خلاد از امام رضا(ع) می‌پرسد: آیا می‌توانم در مورد پدر و مادرم که شیعه و پیرو حق نبودند دعا کنم؟ که حضرتشان پاسخ فرمود: «بلی! آنان را دعا کن و برایشان صدقه بده و اگر زنده باشند، با ایشان مدارا کن؛ چرا که رسول خدا فرمود: خداوند مرا برای رحمت فرستاد نه برای نمک‌نشناسی».(۲) ➖ علی بن مهزیار از بکر بن صالح نقل می‌کند که گفت: یکی از دامادهای من نامه‌‏اى براى امام جواد(ع) نوشت که پدرم فردی ناصبى بوده و عقیده بسیار بدی دارد و من از دست او در رنج و ناراحتى هستم، اگر صلاح بدانید برایم دعا کنید، در ضمن نظر شما در مورد این‌که من دشمنی خود را با او ابراز داشته و یا آن‌که همچنان با او مدارا نمایم، چیست؟ امام در جواب نوشت: متوجه آنچه در نامه‌ات نگاشتی شدم و اگر خدا بخواهد هیچ‌گاه دعا برای تو را رها نخواهم کرد، (اما در مورد پدرت) مدارا کردن بهتر از دشمنی است. (۳) ➖➖➖➖➖ (۱) کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۲، ص ۱۶۲، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق. (۲) همان، ج ۲، ص۱۵۹ (۳) شیخ صدوق، امالی، ص ۱۹۱، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق. ◦•●◉✿🍃#لحظاتی_با_احکام 🍃✿◉●•◦ ╭═━⊰🍃🌺🌼🌺🍃⊱━═╮ https://eitaa.com/joinchat/729743599Cdc863cab97 ╰═━⊰🍃🌺🌼🌺🍃⊱━═╯