مردِ مغرور دوست داشتنی ام!
این زمستان،
این سوزِ دلچسب
و این هوای نوبرانه
تنها کنار تو با یک فنجان چای گرم میچسبد!
که بنشینیم کنار آتشِ گرم…
و از پشت پنجره هوای زمستان را تماشا کنیم…
تو برایم مولانا بخوانی:
“ِای کِه دَر باغِ رُخَش رَه بُردی
گل تازه به زمستان بستان”
من وجودم لبریز شود از تو…
آسمان ذوق کند…
برف ببارد..
ما بوسه بکاریم ..
و دنیا بالای سقفِ خانه ای
که آدم هایش ماییم
آهنگ عشق بنوازد
ما برقصیم …
و یکی شویم
در آغوش هم!
❤️