هرچند که دلتنگ تر از تُنگِ بلورم با کوهِ غمت سنگ تر از سنگِ صبورم اندوهِ من انبوه تر از دامن الوند بشکوه تر از کوهِ دماوندْ غرورم یک عمر پریشانیِ دل بسته به مویی است تنها سرِ مویی ز سرِ موی تو دورم بگذار به بالای بلندِ تو ببالم کز تیره ء نیلوفرم و تشنه ء نورم