#تربیت_فرزند تربیت دینی یعنی همین که ما با ادبیات قابل فهم و لمس این کار را انجام دهیم. در روان شناسی پیاژه می گوید که بچه در سن سه یا چهارسالگی پدر و مادر خود را مظهر قدرت مطلق می داند. من توصیه می کنم که معلمان محترم آثار پیاژه در مباحث رشد را مطالعه کنند. این آثار از نظر معنوی خیلی زیبا است. اگر عروسک کودک در مکانی افتاده باشد که امکان دسترسی به آن نباشد. پدر به کودک بگوید که من نمی توانم این عروسک را بیاورم. کودک تعجب می کند چرا که پدر خود را مظهر قدرت عالم می داند. اما کم کم کودک متوجه می شود که گویی هرکاری از دست پدر و مادر برنمی آید. بعد از این زمان است که خداوند جایگزین پدر و مادر می شود. این انتقال باید صورت بگیرد. باید با زبان کودک و اقتضاعات فهم او از خدا و دین سخن بگوییم. گاهی من ترجیح می دهم که وقتی یک کودک دبستانی را دیدم، الله اکبر را اینطور برای او ترجمه کنم که خدایا چقدر تو بزرگ و باشکوه هستی. وقتی پدر و مادر و معلم به او بگویند که ما کوچولوی خدا هستیم. این مفهومی است که او لمس می کند. انسان چگونه باید به بغل خداوند برود. طبق روایات، سجده بغل خدا است. در روایت داریم که خدا می گوید اگر بنده ی من در سجده بداند که چه رحمتی او را در آغوش گرفته است، هیچگاه دوست ندارد سر از سجده بردارد. ما با همین قرآن و با ادبیات ساده می توانیم بسیاری از ادبیات دینی را به بچه ها بگویی ادامه دارد.... ✍#استاد_پناهیان 💞@MF_khanevadeh