ای منظّم به سوی خیمه حضرت زینب علیهاالسلام می رویم ایشان و همه زنانی که در خیمه بودند متوجه می شوند که خبری شده، سراسیمه بیرون می آیند. یاران حسین 'علیه السلام' به صف ایستاده اند: _سلام، ای دختر علی! سلام ای یادگار فاطمه! نگاه کن، شمشیرهایمان در دستانمان است. ما همگی قسم خورده ایم که آنها را بر زمین نگذاریم و با دشمن شما مبارزه کنیم. ای جوانمردان، فردا از حریم دختران پیامبر دفاع کنید. همه یاران با شنیدن سخن حبیب اشک می ریزند. قلب زینب علیهاالسلام آرام شده و به وفاداری شما یقین پیدا کرده است. اکنون به سوی خیمه های خود باز گردید ! دیگر چیزی تا اذان صبح نمانده است. کم کم شب عاشورا به پایان نزدیک می شود. پروانه های عاشق الله اکبر، الله اکبر! صدای اذان صبح در دشت کربلا طنین انداز می شود. امام حسین 'علیه السلام' همراه یاران خود به نماز می ایستند. خدایا! تو پناه من هستی و من در سختی ها به یاری تو دل خوش دارم. نماز تمام می شود و امام دست به دعا بر می دارد:《خوبی ها و زیبایی ها از آن توست و تو آرزوی بزرگ من هستی》. یاران خوبم! آگاه باشید که شهادت نزدیک است، شکیبا باشد و صبور. سپس ایشان بر می خیزد و رو به یاران خود می گوید: 《وعده خداوند نزدیک است. یاران من! به زودی از رنج و اندوه دنیا آسوده شده و به بهشت جاودان رهسپار می شوید》. همه یاران یک صدا می گویند:《ما همه آماده ایم تا جان خود را فدای شما نماییم》. با اشاره امام، همه بر می خیزند و آماده می شوند. امام نیروهای خود را به سه دسته تقسیم می کند. دسته راست، دسته چپ و دسته میانه. زهیر فرمانده دسته راست و حبیب بن مظاهر فرمانده دسته چپ لشکر می شوند و خود حضرت نیز، در قلب لشکر قرار می گیرد. پروانه ها آماده اند تا جان خود را فدای شمع وجود امام حسین 'علیه السلام' کنند. امام پرچم لشکر را به دست برادرش عبّاس می دهد. او امروز علمدار دشت کربلاست. عمرسعد به شمر می گوید: به نزدیکی خیمه های حسین برو و وضعیّت آنها را بررسی کن و برای من خبر بیاور. شمر، سوار بر اسب می شود و به سوی اردوگاه امام پیش می تازد. آتش! خدایا! چه می بینم؟ سه طرف خیمه ها پر از آتش است. گودالی عمیق کنده شده و آتش از درون آنها شعله می کشد. یک طرف خیمه ها باز است و مقابله آن، لشکری کوچک امّا منظّم ایستاده است. آنها سه دسته نظامی اند. شیر مردانی که شمشیر به دست آماده اند تا با تمام وجود از امام خویش دفاع کنند. او می فهمد که دیگر نقشه حمله کردن از چهار طرف، عملی نیست. شمر عصبانی می شود. از شدّت ناراحتی فریاد می زند:《ای حسین! چرا زودتر از آتش جهنّم به استقبال آتش رفته ای؟》 سخن شمر دلها را به درد می آورد. شمر چه بی حیا و گستاخ است. مسلم بن عَوسجه طاقت نمی آورد. تیری در کمان می نهد و می خواهد حلقوم این نامرد را نشانه رود. مولای من، اجازه می دهی این نامرد را از پای در آورم. نه، صبر کن، دوست ندارم آغاز گر جنگ ما باشیم #ادامه_دارد #شبتون_شهدایی 💞@MF_khanevadeh