یند و سر او را به سینه گرفته و با دست های خود، خاک و خون را از چهره او پاک می کند. حرّ آخرین نگاه خود را به آقای خود می کند. لحظه پرواز فرا رسیده است، او به صورت امام لبخند می زند، به راستی چه سعادتی از این بالاتر که او روی سینه مولای خویش جان می دهد. گوش کن ، امام با حرّ سخن می گوید: 《به راستی که تو حرّ هستی، همانگونه که مادرت تو را حرّ نام نهاد》. بعد از حرّ، یاران امام نوبت به نوبت به شهادت می رسند. عبدالله کلبی و همسرش، نافع بن هلال( تیرانداز ماهر کربلا)، مسلم بن عوسجه (او کسی است که در رکاب پیامبر شمشیر زده است و همه مردم او را به عنوان یار پیامبر می شناسند)، عابِس( نامه رسان مسلم بن عقیل)، بُرَیر(معلّم قرآن کوفه) ، اَشلَم (غلام امام حسین 'علیه السلام' )، اَنس بن حارث( تنها کسی که نام حضرت علی علیه السلام را در میدان کربلا، شعار خود نموده است)، وهب. طوفان سرخ ابوثُمامه نگاهی به آسمان می کند. خورشید به میانه آسمان رسیده است. بدین ترتیب آخرین دقایق راز و نیاز با خداوند نزدیک می گردد. او نزد امام می رود. لب های خشک و ترک خورده امام، غمی بزرگ بر دلش می نشاند. هوا بسیار گرم است و دشمن بسیار زیاد و یاران بسیار اندک اند. به امام می گوید:《جانم به فدایت! دوست دارم آخرین نماز را با شما بخوانم. موقع اذان ظهر نزدیک است. امام در چشمان او نگاه می کند:《 نماز را به یادمان انداختی. خدا تو را در گروه نماز گزاران محشور کند》. امام رو به سپاه کوفه می کند و از آنها می خواهد تا برای خواندن نماز لحظاتی جنگ را متوقّف کنند. یکی از فرماندهان سپاه کوفه به نام ابن تمیم فریاد می زند:《 نماز شما که پذیرفته نیست》. حَبیب بن مظاهر از سخن او خشمناك می شود و در جواب بی شرمی او چنین میگوید:《 آیا گمان میکنی که نماز پسر پیامبر صلی الله علیه وآله قبول نمی شود و نماز نادانی چون تو قبول میشود؟》 ابن تمیم شمشیر میکشد و به سوي حبیب می آید. حبیب از امام اجازه میگیرد و به جنگ با او میرود. اکنون سر حبیب را بر گردن اسبی که در میدان می تازانند آویخته اند. دل امام با دیدن این صحنه، به درد می آید و اشک از چشمانش جاري میشود. ای حبیب! تو چه یار خوبی برایم بودی. تو هر شب ختم قرآن می کردی! یاران و جوانان بنی هاشم پشت سر امام ایستاده اند. چه شکوهی دارد این نماز! آنجا را نگاه کن! یکی از یاران کنار امام حسین 'علیه السلام' ایستاده است. آیا او را می شناسی؟ او سعید بن عبدالله است. چرا او نماز نمی خواند؟ آري! او امروز نماز نمی خواند، زیرا ظهر امروز نماز او با دیگران فرق میکند. او می خواهد پروانه شمع وجود امام باشد. عمرسعد اشاره اي به تیراندازان می کند. آنها قلب امام را نشانه گرفته اند و سعید بن عبدالله، سپر به دست، در جلوي امام ایستاده است. سعید خود را سپر بلاي امام می کند و همه تیرها را به جان و دل می پذیرد تو میدانی که در هنگام جنگ، نماز چهاررکعتی را دو رکعت می خوانند و به آن نماز خَوف میگویند. همه آسمان چشم به این نماز و این حماسه دارند. نماز تمام می شود و پروانه عاشق روي زمین میافتد. او نماز عشق خویش را تمام کرد. سیزده تیر بر پیکر او نشسته و خون از بدنش جاري است. اکنون نوبت زُهیر است که جان خود را فداي امام حسین 'علیه السلام' کند. با آنکه او بیست روز است که شیعه شده، امّا در این مدّت، سخت عاشق و دلباخته امام خود گردیده است. بعد از زهیر، عَمْرو بن جُنادَه (او که هنوز نوجوان است) اذن جهاد می خواهد. پدرش جناده در حمله صبح، شربت شهادت نوشید. او در آغاز حمله خود چند نفر را به خاك و خون میکشد، امّا دشمنان او را محاصره میکنند. گرد و غبار است، نمیدانم چه خبر شده است؟ آن چیست که به سوي خیمه ها پرتاب میشود؟ خداي من! این سر عَمْرو است. مادر می دود و سر نوجوانش را به سینه میگیرد و بر پیشانی معصوم او بوسه اي می زند و با او سخن می گوید:《 آفرین بر تو ای فرزندم! ای آرامش قلبم!》 #ادامه_دارد. #شبتون_شهدایی 💞@MF_khanevadeh