یعنی اینکه در اعتکاف، سه روز به قصد عبادت در مسجد توقف می‌کنیم، این یک اتفاق ساده نیست، این نیست که تا انسان ثوابی جمع کند و اشکی بریزد و حالی پیدا کند و بعد همۀ اعتکاف باشد خاطرات این احوال خوب؛ بلکه حتما هدف بزرگی در ورای این عبادت عظیم، آن‌هم با این‌همه آداب وارده در شریعت نهفته است. این‌که به مسجد می‌آییم و خدا را عبادت می‌کنیم و همراه این آمدن به خانۀ خدا، در آنجا توقف می‌کنیم، این توقف ظاهری دارد و باطنی؛ ظاهر آن بر همه عیان است و آن، ماندن در مسجد برای عبادت است، اما باطن این توقف چیست؟ شاید یک وجهش این باشد که باطن این توقف، نیل به مقام است تا انسان از رهگذر این توقف، به مقام حضور الهی برسد و همیشه خود را در این خانه و در محضر پروردگار ببیند. 📚