آن‌گاه امام در پايان اين سخن انگشت روى چند مصداق از نيات انسان‌ها گذارده مى‌فرمايد: «زيرا بعضى از مردم (مثلا) پسر را دوست دارند و از فرزندان دختر ناخشنودند و بعضى افزايش مال را مى‌خواهند و از نقصان آن ناراحتند (هيچ يك از اين نيات سبب پاداش و كيفر نمى‌شود مگر زمانى كه در ميدان عمل آشكار گردد)»؛ (لِأَنَّ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ الذُّكُورَ وَ يَكْرَهُ الْإِنَاثَ، وَ بَعْضَهُمْ يُحِبُّ تَثْمِيرَ الْمَالِ، وَ يَكْرَهُ انْثِلَامَ الْحَالِ)
آنها كه تنها فرزندان پسر را دوست دارند و از #دختر متنفرند كسانى هستند كه از نعمت‌هاى الهى ناخرسندند و از عهدۀ امتحان الهى بر نيامده‌اند و آنها كه در پى جمع مال‌اند و از هرگونه نقصان ناراحت، نيز گروهى هستند كه در اين امتحان قبول نشده‌اند.
👤 مرحوم سيّد رضى بعد از بيان اين كلمات حكمت‌آميز مى‌گويد: «آنچه امام در اين بيان آورده است از تفسيرهاى عميق و پيچيده‌اى است كه از آن حضرت شنيده شده است»؛ (قٰالَ الرَّضي: وَ هٰذٰا مِنْ غَريٖبِ مٰا سُمِعَ مِنْهُ فِي التَّفْسيٖرِ)
اشاره به اينكه تفسيرى است فشرده و پرمعنا بر مسئلۀ آزمايش‌هاى الهى؛ زيرا امام روشن مى‌سازد كه آزمايش‌هاى الهى براى كشف مجهول نيست، بلكه براى به فعليت رسيدن استعدادها و نيات و صفات درونى است.