📖 در سومين نكته مى‌فرمايد: «با بذل و بخشش قدر انسان‌ها بالا مى‌رود»؛ (وَ بِالْإِفْضَالِ تَعْظُمُ الْأَقْدَارُ)
💡 «افضال» منحصر به بذل مال نيست، بلكه همان‌گونه كه مرحوم مغنيه در شرح نهج البلاغۀ خود آورده است هر كمكى كه آلام و اندوه‌ها را كم كند و بارهاى سنگين را از دوش مردم بر دارد مصداق آن است.
در خطبۀ معروف اميرمؤمنان عليه السلام كه به خطبۀ «وسيله» مشهور شده است مى‌خوانيم: «أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ مَنْ قَلَّ ذَلَّ وَ مَنْ جَادَ سَادَ ؛ كسى كه در احسان كوتاهى كند ذليل مى‌شود و كسى كه جود و بخشش پيشه كند بزرگ مى‌شود».
شك نيست كه هرقدر انسان، به ديگران بيشتر بذل و بخشش كند دل‌ها مجذوب او مى‌شوند و سيل محبت مردم به سوى او سرازير مى‌گردد و همين امر باعث عظمت و شخصيت انسان مى‌شود.
همان‌گونه كه در حديثى در غرر الحكم مى‌خوانيم: «بِالْإفْضالِ تَسْتَرِقُّ الْاعْناقُ؛ به وسيلۀ بذل و بخشش مردم تسليم انسان مى‌شوند».
حتى اگر چنين شخصى داراى عيوبى باشد، احسان و بخشش مى‌تواند پرده بر عيب او بيفكند، چنان كه در حديث غرر الحكم آمده است: «بِالْإحْسانِ تَسْتُرُ الْعُيُوبُ»