سپس در ادامۀ سخن به چهار امر مهم ديگر توصيه مى‌كند.
نخست در بيان امر اوّل و دوم مى‌فرمايد: «و بر شما لازم است پيوندهاى دوستى و محبّت و بذل و بخشش را فراموش نكنيد»؛ (وَ عَلَيْكُمْ بِالتَّوَاصُلِ وَ التَّبَاذُلِ). آن‌گاه در سومين و چهارمين توصيه مى‌افزايد: «و بر حذر باشيد از اينكه به يكديگر پشت كنيد و رابطۀ خود را با هم قطع نماييد»؛ (وَ إِيَّاكُمْ وَ التَّدَابُرَ وَ التَّقَاطُعَ).
💡«تواصل» از ريشۀ «وصل»، هرگونه ارتباط و پيوند معنوى و مادى و عقلانى و عاطفى را شامل مى‌شود و «تباذل» از ريشۀ بذل از قبيل ذكر خاص بعد از عام است؛ زيرا يكى از طرق پيوند افراد جامعه با يكديگر بذل كمك‌هاى مادى به افرادى است كه به هر دليل نيازمند شده‌اند. 💡«تدابر» از ريشۀ «دبر» (بر وزن عبد) به معناى پشت كردن به هم و قهر كردن و دشمنى با يكديگر نمودن و «تقاطع» به معناى هرگونه قطع رابطه است. و اين دو واژه به عكس دو واژۀ اوّل از قبيل ذكر خاص بعد از عام است؛ زيرا تدابر به معناى جدايى كامل است و تقاطع هر نوع قطع پيوند را شامل مى‌شود.
مسألۀ پيوندهاى دوستى و محبّت كه گاه با زبان و از طريق ملاقات و امثال آن انجام مى‌شود در #اسلام بسيار مهم است همان‌گونه كه بى محبتى‌ها و جدايى‌ها و قطع پيوندها منفور است. احاديث بسيارى در نكوهش هجران و جدايى در منابع معتبر روايى ما آمده كه گاه پشت انسان را مى‌لرزاند.
در حديثى كه مرحوم كلينى در كتاب كافى از امام صادق عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرده است مى‌خوانيم: «أَيُّمَا مُسْلِمَيْنِ تَهَاجَرَا فَمَكَثَا ثَلَاثاً لَا يَصْطَلِحَانِ إِلَّا كَانَا خَارِجَيْنِ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ لَمْ يَكُنْ بَيْنَهُمَا وَلَايَةٌ فَأَيُّهُمَا سَبَقَ إِلَى كَلَامِ أَخِيهِ كَانَ السَّابِقَ إِلَى الْجَنَّةِ يَوْمَ الْحِسَاب؛ هرگاه دو مسلمان از هم قهر كنند و سه روز بگذرد و آشتى نكنند اگر در آن حال از دنيا بروند خارج از اسلام خواهند بود و ولايت و پيوند اخوت اسلامى در ميان آنها قطع مى‌شود و به هنگام آشتى كردن هر كدام پيشى گيرد او در قيامت براى رفتن به بهشت پيشى خواهد گرفت»