یکی باید باشد. از آن آدم هایی که دلت بخواهد اولین خبر هیجان انگیز را به او بگویی. از آن هایی که همه چیز را با آب و تاب برایش تعریف کنی... بدون کم و کسری، بدون خجالت زدگی و بدون پشیمانی. از آن آدم هایی که هیچ وقت در کنارش احساس بدی بهت دست ندهد. ناراحت کارهایی که کردی و نکردی نباشی! کنارش همبرگرت را راحت بخوری و تمام صورتت را سُسی کنی، او هم با خونسردی نگاهت کند و با لبخند گوشه لبت را پاک کند و باهم بخندید. از آن آدم هایی که صبح زود بیدار شود و با اینکه میداند خوابی، حالت را بپرسد! همانی که به سرش میزند و تا راه های دور میبردت تا غروب خورشید را از زاویه بهتری ببینی و خودش تمام مدت حرفی نمیزند و آسمان را نگاه میکند! یکی باید باشد که... گاهی که به خودم می آیم فکر میکنم، همین که کسی باشد کافیست...