ا🔲🔳🔲🔳 ا🔳🔲 ا🔲 ا🔳 #معانی_الأحکام ا❁﷽❁ا 🔳 الأعرابیّ من لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ ▪️حضرت قرآن در آیات شریفه مختلفی به معنای أعرابی تصریح می فرماید: 🔹سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۴: «قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإيمانُ في‏ قُلُوبِكُمْ». اعراب ادعا می کنند که ما ایمان آوردیم. اما خداوند متعال از ادعای آنان استدراک و إعراض کرده و می فرماید: بگویید اسلام آوردیم نه اینکه ایمان آوردیم و هنوز ايمان در دل‏هايتان داخل نشده است‏. از اینکه در این آیه شریفه میان اسلام و ایمان فرق گذاشته شد و نیز اسلام به اعرابی انتساب داده شد، معلوم می شود که أعراب افرادی هستند که به ظاهر دین گرویدند، یعنی إقرار لفظی یا زبانی به دین دارند اما به تفقه در حقیقت دین نپرداختند یا اینکه منکر آن می باشند. پس أعرابی کسیست که ظواهر دین را پذیرفته، اما برای حقایق و بطون دین تلاشی ننموده یا حتی از آن إعراض کرده است. چون خطاب آیه شریفه در عبارت بعدی با "لمّا" آغاز شده، یعنی با اینکه آنان خود می دانند که ایمان ندارند و فقط به ظاهر اسلام گرویدند اما خلاف انتظار هنوز ایمان وارد قلوبشان نشده است. 🔹سوره توبه، آیه شریفه ۹۷: «الْأَعْرابُ أَشَدُّ كُفْراً وَ نِفاقاً وَ أَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ ما أَنْزَلَ اللَّه‏ عَلى‏ رَسُولِهِ». این آیه شریفه دلالت مستقیم در تبیین معنای أعرابی دارد، و حکم و موضوع را روشن می فرماید. چون می فرماید اینان "أَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ ما أَنْزَلَ اللَّه‏"؛ یعنی أحق یا سزاوارترند به جهل در دین خدا، که این همان تعریف أعرابی است؛ یعنی کسی که در حقیقت دین خدا تفهّم نکرده و جاهل به حدود دین است. و هم به حکم أعرابی بودن تصریح دارد، چون می فرماید: "أَشَدُّ كُفْراً وَ نِفاقاً "؛ یعنی کفر و نفاق کسی که در حقیقت دین خدا تأمل ننموده، سخت تر یا شدید تر است. ▪️همچنین حضرت مولانا امیرالمؤمنين(علیه السلام) أعرابی را در کلام ذیل تعریف می فرمایند: «وَ لَا تَكُونُوا كَجُفَاةِ الْجَاهِلِيَّةِ لَا فِي الدِّينِ يَتَفَقَّهُونَ وَ لَا عَنِ اللَّهِ يَعْقِلُون‏». 📓نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص۲۴۰ 🔸حضرت مولی (علیه السلام) در تعریف جفاة جاهل به دو قید تصریح می فرمایند: عدم تفقه در دین و عدم تعقل در شناخت خداوند. پس با مفاد این روایت معلوم می شود که أعراب یا جفاة جاهل همان کسانیند که در دین تفقه و تعقل ندارند. ⏪ پس أعرابی در ظاهر یعنی جاهل، و در اصطلاح یعنی کسی که در حقیقت و بواطن دین خدا تفقه و تعقل ندارد. این موضوع له برای أعرابی جاهل، روایت متواتر ذیل را متبادر به ذهن می کند که: «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً». بنابراین وفق آیات شریفه و نیز با رجوع به ذخایر و کنوز حدیثی به دست می آید که منظور از اعرابیِ جاهل که متفقه در دین نیست، کسی است که به امام زمانش معرفت ندارد؛ یعنی اگر کسی برای دریافت حقیقت دین و معرفت به امام زمانش تلاش نکند، أعرابی جاهل است. 📓بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏۴۹، ص۳۴۱ ⏪⏪ به این ترتیب در این بررسیها معلوم شد: علاوه بر اینکه مراد شارع مقدس از فقه، تعمق و تعقل در حقیقت دین است، منظور او از تفقه در دین، تفقه در معرفت امام است. چون فقه مساوق فهم عمیق در دین بود؛ و فهم عمیق در دین یعنی فهم معاریض و الحان امام معصوم. در این بررسی بدلالت صریح روشن شد: عدم تفقه به معنی أعراب جهّال است. و أعرابی در اصطلاح حدیثی به صرف جهل اطلاق نمی شود، بلکه کسیست که معرفت امام زمانش را درک نکرده باشد. "هر کس بمیرد، بدون آنکه معرفت امام زمان را درک و کسب کرده باشد، به مرگ جاهلی مرده است". پس باید متفقه در دین شوید تا اعرابی نباشید. بنابراين، تفقه در دين يعني تفقه در ولايت و كسب معرفت امام هر زمان كه در اين دهر، وجود مقدس نازنين حضرت حجة بن الحسن المهدی العسگري (ارواحنا لتراب مقدمه الفداء)مي باشد. و بنابر احاديث مذكور اگر كسي به اين معرفت نائل نشده باشد، حياتش همچون اعرابي و مماتش، مرگ جاهلي خواهد بود. و برای تقویت این مهم در آینده مطالب دیگری را ارائه خواهیم نمود. 🔳 🔲 🔳🔲 🔲🔳🔲🔳