نمیدونم چه حسابیه، اربعین رفته ها میفهمند چی میگم. هر چی به اربعین نزدیک میشیم دیگه تحمل موندن سخت تر میشه. گریه هایی سراغ آدم میاد که جنسش با گریه های دهه اول محرم فرق می‌کنه. همش التماس میکنی، ناله میزنی، تنهایی بدون روضه میزنی زیر گریه، همش با امام حسین حرف میزنی و میگی حسین جان نکنه امسال منو نبری. خدا نکنه مشکلی پیش بیاد و رفتنت عقب بیفته یه عکس یا کلیپ راهپیمایی اربعین رو ببینی میخوای دق کنی. مثل مرغ در قفس میشی، هی به درو دیوار میکوبی‌. آخه این سفر سختی داره، هزینه داره، دربدری داره، خطر داره، اما این چه لذتیه؟ چه حس خوبیه؟ چه جاذبه ایه؟ پارتیزانی ها هر کدوم اربعینی شدید نایب الزیاره بقیه هم باشید.