نکته تفسیری صفحه ۱۲:
پیمان حیات بخش:
خوشبختی و سعادت، آرزوی همه ی انسان ها در همه ی زمان ها بوده و هست. بدون شک تمام تلاش ما در زندگی، برای رسیدن به آرامش و خوشبختی است. با کمی تأمّل، به این واقعیت می رسیم که برای رسیدن به این آرمان بزرگ، داشتن دو رابطه لازم است:
رابطه با آفریدگار و رابطه با آفریدگان. ما هنگامی به سعادت می رسیم که آفریدگارمان را بشناسیم و بدانیم که چرا ما را آفریده است و از ما چه انتظاری دارد و ما چگونه می توانیم او را خشنود کنیم. پس از این ارتباط باید رابطه ی خود را با مخلوقات دیگر به ویژه همنوعان خود اصلاح کنیم؛ باید به آنان نیکی کنیم و از آنان نیکی ببینیم.
خدای مهربان به وسیله ی پیامبرانش به ما آموخته است که چگونه این دو رابطه را برقرار کنیم. یک بار دیگر در این آیه دقت کنیم. خدای مهربان به وسیله ی حضرت موسی علیه السلام و با کتاب تورات از بنی اسرائیل پیمان گرفت که تنها او را بپرستند و در برابر هیچ مخلوق ضعیفی سر فرود نیاورند؛ با پدر و مادر خود که وجودشان را از آنها دارند، خوب رفتار کنند و احترام آنان را نگه دارند؛ به خویشاوندان نیکی کنند و به مشکلاتشان رسیدگی نمایند؛ بر سر یتیمان که از داشتن تکیه گاهی همچون پدر محروماند، دست محبّت بکشند و از بینوایان دلجویی کنند؛ با مردم به خوبی صحبت کنند و ادب را نگه دارند؛ در برابر خدایی که آنان را آفریده و به آنان این همه نعمت بخشیده، تواضع کنند و نماز بخوانند و از مال و ثروتی که خدا به آنان بخشیده، به نیازمندان ببخشند. آری، به راستی اگر به این دستورها در جامعه ای عمل شود، آیا خبری از کینه و دشمنی، و اثری از فقر و تنگدستی می ماند؟ آیا افسـردگی و بیه دفی و اضطراب و پشیمانی در آن جامعه مجالی برای عرض اندام پیدا می کند؟ آیا شیطان فرصتی برای کاشتن نهال دروغ و خلافکاری در دلهای مردم پیدا می کند؟
در میان دستورهای حیات بخش این آیه، یکی از آنها در حفظ رابطه ی دوستی و محبّت بسیار مؤثّر است. خداوند می فرماید: «و قولوا للناس حسنا»؛ یعنی با مردم به خوبی سخن بگویید. امام پنجم ما شیعیان در توضیح این آیه فرموده است: «بهتر از آنطوری که دوست دارید با شما صحبت شود، با مردم صحبت کنید.» [1]اگر ما به همین یک دستور عمل کنیم، بسیاری از مشکلاتمان در زندگی حل می شود. اگر ما همیشه پیش از صحبت کردن با دیگران فکر کنیم که دوست داریم چگونه با ما صحبت کنند و آنگاه با دیگران بهتر از آن صحبت کنیم، رابطه ای دوستانه و در عین حال محترمانه با مردم خواهیم داشت. فرض کنید پدران و فرزندان، برادران و خواهران، همکلاسی ها و همکاران ما همگی به این توصیه عمل می کردند؛ در این حال آیا باز هم بر سر مطالب بیهوده و بی ارزش، اختلاف پیش می آمد؟ آیا کسی حاضر می شد به برادر دینی اش ناسزا گوید و به او دشنام دهد؟ آیا دیگر زن و شوهری بر سر شوری یا بی نمک بودن غذا به هم پرخاش می کردند؟ آیا کسی برای کثیف شدن کفشش به سبب برخورد کف کفش دیگری به آن، به او تندی می کرد؟ و آیا ... ؟ در حقیقت، این دستورها، مانند نقشه ی گنج است که عمل به آنها، ما را به گنج خوشبختی و سعادت میرساند، و بی توجّهی به آنها باعث می شود که عمری را در جست وجوی سعادت سپری کنیم و دست آخر، دست خالی بمانیم.
[1] . المیزان فی تفسیر القران ، ج 1 ، ص 220
🆔https://eitaa.com/joinchat/3503030331C272e9e9108