#پاسخ_شبهات 💠متن شبهه: 🔻 قسمت اول 🔹 اگر امامان از غیب #آگاهی داشتند پس چرا در موارد متعددی آگاهی خود را از غیب انکار می‌کردند، 🔰 مانند این حدیث: «چهار نفر از اصحاب امام صادق در مجلس آن حضرت بودند که آن حضرت با حال خشم نزد آنها آمده و فرمود: تعجب است از آنان که خیال می‌کنند ما غیب می‌دانیم با این که جز خدا هیچ کس غیب نمی داند من می‌خواستم کنیز خود را تنبیه کنم فرار کرد و ندانستم که در کدام اطاق از #اطاقهای خانه است». ( الکافی ۱ ص۲۵۷) 🔆پاسخ: 1⃣این قبیل روایات در صدد رد اعتقاد کسانی است که آگاهی امامان از غیب را «ذاتی» و بدون #تعلیم الهی می‌دانند وحضرت با این بیان می‌خواهند به مردم بفهمانند که اگر خدا آنها را از غیب آگاه نکند، از پیش خود آگاه نیستند چنان که در #روایت دیگر چنین آمده است: «انّ عالمنا لا یعلم الغیب ولو وکل اللّه عالمنا إلی نفسه کان کبعضکم ولکن یحدث إلیه ساعة بعد ساعة... » عالم ما اهل بیت دارای علم غیب (ذاتی) نیست و باید خدا به او #تعلیم کند و اگر خدا او را به خود واگذارد و چیزی به او تعلیم نکند او هم مانند یکی از مردم عادی خواهد بود ولی خداوند همیشه به او علم می‌آموزد. 📚 بصائر الدرجات، ص ۹۴، چاپ سنگی. 2⃣و نیز در روایت دیگر از امام #زمان علیه السلام این طور نقل شده است ؛ «من بیزارم از کسانی که بگویند ما اهل بیت(ع) علم غیب داریم و یا در ملک و قدرت، با خدا #شریک هستیم ما شریک علم و قدرت خدا نیستیم». 📚 احتجاج طبرسی، ص ۲۶۵، چاپ سنگی نجف. @MehreMaandegar