إِلَهِی هَبْ لِی کَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَیْکَ بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین. در خیابان «آذر» که از محله‌های قدیمی شهر مقدس «قم» است، بارگاه باشکوهی موسوم به «چهل‌اختران» قرار دارد. در این مجموعه، علاوه بر جناب «موسی مبرقع» فرزند بلافصل امام نهم (که با امام هادی علیهما السلام از یک مادر بوده‌اند) چهل نفر دیگر از نوادگان آن‌حضرت و یک نفر از نوادگان امام سجاد علیهم السلام مدفون می‌باشند. برخی از فرزندان موسی مبرقع، بعدها به «کشمیر» هند مهاجرت کردند و سال‌ها بعد، عده‌ای از آنها با مهاجرت به «نجف‌اشرف» به آموختن علوم دینی روی آوردند. یکی از آنان عالمی پرهیزکار به نام «سید محمد علی کشمیری» است که به افتخار دامادی «سید محمدکاظم یزدی» صاحب «عروةالوثقی» نائل گشت و به سبب دوستی و علاقه‌اش به جناب «شیخ عبدالکریم حائری» مؤسس حوزه‌ی علمیه‌ی قم، فرزند خود را «عبدالکریم» نام گذاشت. عبدالکریم در محضر استادان بنام اخلاق و عرفان همچون «سید علی آقا قاضی» مراحل رشد و کمال را پیمود و خود، به آیتی از آیات الهی در تهذیب نفس و خودسازی و سیر و سلوک عرفانی تبدیل شد که بسیاری تشنگان طریق معرفةالله از چشمه‌ی جوشان معنویت‌اش بهره‌مند گشتند. حضرت آیت‌الله العظمیٰ حاج سید عبدالکریم رضوی کشمیری در زمینه‌ی علمی نیز مجتهدی مسلم و فاضل بود که مجلس درس بسیاری از فقهای عظام زمان خویش را درک کرده و از ایشان اجازه‌ی اجتهاد داشت. در سال‌های پایانی عمر، به سبب آزار و اذیت‌های حزب بعث عراق، به ایران و زادگاه اولیه‌ی اجدادش «قم» مهاجرت کرد و در این شهر به تربیت طلاب همت گماشت. از ویژگی‌های معنوی آن عارف بزرگ استخاره‌های دقیقش بود؛ ولی هیچ‌گاه با «قرآن» استخاره نمی‌گرفت؛ بلکه با استفاده از تسبیح، استخاره می‌کرد و آیه‌اش را از قرآن می‌خواند!!! روزی از ایشان می‌خواهند تمام عرفان را در یک عبارت خلاصه کند و او، تمام مجاهدت‌ها، ریاضت‌ها، و تمام سلوک‌اش را در یک جمله به جویندگان شناساند که آن «قطع از ماسوی الله» است. آن سلاله‌ی رضای آل محمد علیهم السلام، خود، آئینه‌ی تمام‌نمای «انقطاع الی الله» بود که علی‌رغم اشتغال به درس و بحث و امور اجتماعی و رفع و رجوع حوائج مراجعین، به کسی التفاتی نداشت و با اینکه خُلق خوش‌اش او را محبوب قلوب مؤمنين ساخته بود، در عین حضور در میان جمع، تنها بود و با خالق هستی‌بخش مأنوس. آری! از عارفی پرسیدند چرا رفیقی برنمی‌گزینی؟ فرمود رفیقی به بزرگی خدا دارم که از اینکه رفاقت مرا با غیر خویش ببیند، غیور است! و کاش می‌شد نیرویی پیدا می‌کردیم دل بکنیم از هرآنچه غیر خداست که آیةالله قاضی عزیز می‌فرمود: از اینجا تا بهشت، دو قدم است؛ قدم اول روی نفس و قدم دوم در بهشت. جان گشاید سوی بالا، بال‌ها تن زده اندر زمین چنگال‌ها خُطوَتینی بود این ره تا وصال مانده‌ام در ره ز شستت، شصت سال. آیةالله کشمیری در سن ۷۵ سالگی، در ۱۸ فروردین سال ۱۳۷۸ (۲۴ سال پیش) برابر با ۲۰ ذی‌الحجه‌ی سال ۱۴۱۹ ه‌ق، خاک و خاکدان را به سوی جنت خلد و خاک‌بازان دار فانی را به قصد پیوستن به افلاکیان قدسی ترک گفت، مرحوم آیت‌الله بهجت بر پیکرش نماز خواند و طبق وصیتش کنار قبر «علامه‌ی طباطبایی» در حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها مدفون گشت. از آنجایی قبرش سنگ و نشانی ندارد، غالباً مشاهده شده که افراد روی آن نشسته‌اند!!! شادی ارواح مطهر ائمه‌ی طاهرین و امام‌زادگان عظیم‌الشأن علیهم السلام و همه‌ی بزرگانی که در این مقال اسمشان ذکر شد علی‌الخصوص آیت‌الله کشمیری صلوات. والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) جمعه ۱۸ فروردین ۱۴۰۲ ؛ ۱۶ رمضان ۱۴۴۴ 🌹🌹🌹