#مدیریت_کرونا 1 🔻 فرصت‌سوزیِ حوزه در کرونا!! ⬅️ چند روزی به علت بستری شدن یکی از بستگانم در بیمارستان فرقانی قم، مجبور بودم ساعاتی از روز را آنجا بگذرانم. مسائل مختلفی در بیمارستان رخ داد که به روشنی نیاز به حضور حوزه و روحانیت و نیز ضعف عملکرد ما در آنجا مشهود بود. خیلی تأسف می خوردم که چقدر فرصتهای ناب در اینجا فراهم است و ما غافلیم. 📌کادر بیمارستان، خسته و درمانده بودند و به وضوح می شد فهمید که حتی تشنه ی یک «خسته نباشید» خشک و خالی اند. برخی از این عزیزان در حالی مشغول خدمت رسانی بودند که خودشان هنوز با عوارض بیماری دست و پنجه نرم می کردند. افرادی هم که برای درمان مراجعه می کردند معمولا علاوه بر فشار بیماری، دچار اضطراب و تشویش ذهنی بودند. بعضی کلا خودشان را باخته بودند و واقعا نیاز داشتند که کسی به آنها دلگرمی و قوت قلب بدهد. پزشکان هم اذعان داشتند که متأسفانه یکی از عوامل تشدید بیماری یا حتی فوت بیمار، استرس شدیدی است که بعد از ابتلا ایجاد می شود. 🌀خیلی برایم عجیب بود که اکثر بیماران، حتی مذهبی ها، در بیمارستان نماز نمی خواندند. بگذریم از اینکه اصلا فضای مناسبی در هر طبقه وجود نداشت که لااقل همراهان بیماران بتوانند به راحتی نماز را همانجا بخوانند. به یکی از بیماران مذهبی که حالش هم نسبتا مساعد بود گفتم: سنگ تیمم برایتان بیاورم که نماز بخوانید؟ گفت: نه بابا، نمی شود! سِرُم در دستم است و اصلا نمی توانم بایستم و بعدش هم تمام بدنم نجس است. این طوری نماز خواندن که فایده ندارد و قبول نیست!! ▪️حسرت می خوردم که این همه عمامه به سر در این شهر است و یک نفر اینجا پیدا نمی شود که بدیهیات احکام شرعی را به این مردم تذکر دهد و گاهی با چند جمله ی محبت آمیز و آرامش بخش، مریضی را از تشویش و آشفتگی نجات دهد. با اینکه آمادگی قلبی بیماران برای مسائل معنوی بسیار بالا بود ولی مع الاسف هیچ بستری برای این امر فراهم نبود. یک بار در یکی از اتاقها، کسی برای روحیه دادن به مریض ها ترانه یک زن را با صدای بلند گذاشته بود. غصه می خوردم که چقدر راحت، فرصتهایی که باید برای ارتباط با خدا هزینه می شدند، اینگونه هدر می رفتند. 👈🏻حوزه علمیه می توانست با آموزش های بسیار مختصر و کاربردی به طلبه هایش (نه به صورت جهادی و خودجوش)، امکان حضور آنها در بیمارستان ها و مراکز درمانی را فراهم کند، تا هم طلبه ها بتوانند به رسالتهای خود در تبلیغ دین عمل کنند و هم باری از مشکلات این روز کشور در حوزه درمان کم می شد. افسوس که با ظهور بیماری کرونا، حضور و نقش روحانیت ما در جامعه بیش از پیش کمرنگ شد و مثل همیشه فرصت سوزی های تأسف باری از سوی مسئولین حوزه رقم خورد. 🖋علیرضا ذبیحی 🆔tahavol_howze