#نهج_البلاغه ▫️فَکَمْ أَکَلَت الاَْرْضُ مِنْ عَزِيزِجَسَدوَأَنِيق لَوْن، کَانَ فِي الدُّنْيَا غَذِي تَرَف، وَ رَبِيبَ شَرَف يَتعَلل بِالسرورِ فِي سَاعَةِ حُزْنِهِ، .... 🟤چه بسيار، زمين اجساد نيرومند زيبا و خوش آب و رنگ را که در دنيا پرورده ناز و نعمت بودند و پرورش يافته احترام و شرف، در کام خود فرو برد، همانها که مى خواستند با سرور و خوشحالى، غمها را از دل بزدايند و به هنگام فرا رسيدن مصيبت، براى از بين نرفتن طراوت زندگى و از دست ندادن سرگرمیهاى آن، به لذت و خوشگذرانى پناه بردند ✍اين سخن اشاره دقيقى به کسانى است که آنچنان به ناز و نعمت و عيش و نوش دنيا عادت کرده اند که به هنگام نزول مصيبتها و اندوهها سعى مى کنند خود را با انواع سرگرميها و لهو و لعب، از آن دور دارند و آنچه را ممکن بود مايه بيدارى و هوشيارى آنان گردد به فراموشى بسپارند و اين خود مصيبتى است بزرگ که انسان به عوامل بيدارى و عوامل مستى و بى خبرى پناه برد; ولى حوادث تلخ هرگز آنها را فراموش نمى کند و سرانجام زمين آنها را در کام خود فرو مى برد. (آرى) در آن هنگام که او (بر اثر ناز و نعمت) به دنيا مى خنديد و دنيا نيز در سايه زندگى مرفه و غفلت زا بر او خنده مى زد، ناگهان روزگار خارهاى جانگداز آلام و مصائب را در دل او فرو کرد و گذشت روزگار قواى او را در هم شکست و عوامل مرگ از نزديک به او نظر افکند، در نتيجه غم و اندوهى که هرگز از آن آگاهى نداشت با او در آميخت، و غصه هاى پنهانى که حتى خيال آن را نمى کرد در وجودش راه يافت. سُستى بيماريها در او ظاهر شد در حالى که به سلامت و تندرستى، انس شديد داشت 📘#خطبه_221 🌺🇮🇷 @Mobin_rfm