شب‌ها صبح میشه، آدم‌ها پامیشن و میرن پی زندگیشون و غصه‌ها کمرنگ میشه و دردها عادت؛ یه خط‌هایی مارو وصل میکنن به هم. اگه جغرافیا ناتوانه که هست، رنج هم ناتوانه. تا یه دستی هست برای بستن زخمی، احتمال بهبود هم هست. کی میتونه قدرت دست‌ها‌رو دست کم بگیره؟!💚🍃