اگر به زندگی ورزشی شهدا نگاه کنیم بسیاری از آنان در رشته ورزشی شان زبان‌زد بودند و می‌توانستند در آینده به ستاره‌ای در آن رشته تبدیل شوند اما نبرد و قهرمانی در میدان حق علیه باطل را به میدان مسابقات ترجیح دادند و به ستارگان آسمان تاریخ تبدیل شدند. شهدای ورزشکار ما، هرکدام تختی و آرش و آریو برزن دوران خود بودند که می‌توانند الگویی برتر برای جوانان باشند. الگوپذیری جامعه از شهدا امری است که می‌تواند جامعه را به سمت هدفی والا هدایت کند اما لازمه این امر معرفی شهدا است. به گزارش ایسنا، شهید حسین بیرامی در اولین روز از بهمن ۱۳۴۶ در شهر مذهبی قم به دنیا آمد. اگر چه خانواده اش از نظر مالی ضعیف بودند اما ایمان قوی خانواده سبب پرورش فرزندی نام آور شد. حسین در جوار کریمه اهل بیت (س) تحصیلات ابتدائی را تا کلاس سوم دبستان ادامه داد اما به علت فقر مالی درس خواندن را رها کرد و کار در مکانیکی را پیشه خود قرار داد. در دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی شجاعانه با شهید اکبر مدواری و دیگر دوستانش در راهپیمایی ها شرکت می کرد و یک بار نیز توسط کماندوهای رژیم فاسد پهلوی دستگیر شد. شهید بیرامی به دوستان خود سفارش می کرد که هیچ موقع از جامعه دور نشوید و با مردم باشید و دور و بر امام را خالی نکنید. این شهید به ورزش علاقه بسیار زیادی داشت و به دوستانش سفارش می کرد که تیم فوتبال محله را پراکنده نکنید. حسین با آغاز جنگ تحمیلی راهی جبهه های نبرد شد و در اولین اعزامش به جبهه از ناحیه سر و دست زخمی شد اما چند هفته پس از این که بهبود یافت دوباره به جبهه رفت. سرانجام شهید حسین بیرامی در تاریخ ۲۰ بهمن سال ۱۳۶۱ در منطقه فکه بر اثر اصابت ترکش به آرزویش یعنی شهادت رسید و در قطعه دو گلزار شهدای علی بن جعفر (ع) قم به خاک سپرده شد. شهید حسین بیرامی وصیت کرده بود که بعد شهادتش در کنار دوست با وفایش یعنی شهید اکبر مدواری که تیر ماه سال ۱۳۶۱ شهید شده بود به خاک سپرده شود.