دیـدن سـیـمـاے تـو الـتـیـام بـخـش تـمـام غـم‌هاے عـالـم بـود ؛ مـن بـه شـوق بـسـتـن زخـم‌هاے تـنـم تـوسـط تـو بـه مـیـدان می‌زدم . . . یـادم نـمی‌آیـد لـحـظـه‌اے از عـمـرم کـنـار تـو غـمـگـیـن گـذشـتـه بـاشـد ؛ بـه خـاطـر نـمی‌آورم حـتے یـک‌بـار نـه بـه خـاطـر خـودت ، بـلـکـه حـتے بـرای بـچـه‌هـا از سـخـتے زنـدگے بـا مـن شـکـایـت کـرده بـاشے . . . ایـن خـانـه را مـأمـن و مـحـل آرامـشـم کـردی . . . گـاهے دلـم کـه می‌گـرفـت بـه چـشـمـانـت خـیـره می‌شـدم ، صـدایـت می‌زدم کـه جـواب دهے و صـدایـت آرامِ جـانـم شـود ، گـاهے دسـتـانـم را بـه آغـوش دسـتـانـت می‌سـپـردم ، گـاهے تـنـهـا خـیـالـت تـبـسـم را بـر لـبـم می‌آورد . . . زنـدگے مـن هـمـچـو مـاه از نـور وجـودت نـورانے بود . . . خـورشـیـدی بـودے کـه مِـهـرت غـروبے نـداشـت . . . الـتـیـام غـم‌هـای مـن ! نـمی‌دانـسـتـم چـرا ایـن اواخـر از مـن رو می‌گـرفـتے ، ای کـلـامـت آرامـشـم ! کـم حـرف شـده بـودی . . . نـمی‌دانـسـتـم چـرا حـسـن کـم‌حـرف شـده ؛ چـرا مـدام حـالـت را می‌پـرسـیـد ، چـرا گـوشـه‌ای می‌نـشـسـت و بـه دیـوار خـیـره می‌شـد ، چـرا چـیـزی نمی‌خـورد ، چـرا گـاهے کنار تـو بـه روی پـنـجـه پـا می‌ایـسـتـاد . . . امّـا زهـراے مـن ! حـالـا فـهـمـیـده‌ام ، سـیـلے خـوردنـت را نـدیـدم امّـا امّـا خـوب می‌دانـم صـورتـت نـیـلے نـبـود . . . « شـایـد حـسـن چـیـزی دیـده کـه مـن نـدیـدم . . . » حـالـا بـایـد اداے امـانـت کـنـم ، امـانـت مـن ! بـایـد تـو را بـه پـدرت بـرگـردانـم ؛ یـا رسـول‌الـلّٰـه ! ایـن هـم از امـانـتے شـمـا ! بـبـخـشـیـد ؛ گـل یـاس‌تـان کـمے ارغـوانے شـده ، کـمے کـبـود و پـژمـرده . . . هـجـده سـالـه اسـت امّـا ، خـمـیـده و پـیـر شـده . . . بـه مـن کـه نـگـفـت ، هـرچـه گـفـتـم کَـلِّـمـینےٖ ، نـگـفـت . . . امّـا از او بـپـرسـیـد ، از او بـپـرسـیـد چـرا چـنـد وقـتے هـنـگـام راه رفـتـن دسـتے بـه پـهـلـو می‌زد و دسـتے بـه دیـوار می‌گـرفـت ؟! چـرا مـوهـای زیـنـب را شـانـه نـمی‌کـرد ؟! چـرا سـر حـسـیـن را نـوازش نمی‌کـرد ؟! چـرا نـمـازهـایـش نـشـسـتـه شـده بـود . . . ؟! آقـاجـان ! غـم فـاطـمـه مـرا پـیـر کـرد ، مـحـاسـن بـرادرتـان یـک‌شـبـه سـفـیـد و کـمـرش خـمـیـده شـده ؛ ایـن عـلے ، عـلے بـدر و احـد و خـنـدق نـیـسـت . . . هـنـگـامے کـه حـسـنـیـن بـه مـسـجـد آمـدنـد ، هـنـگـامے کـه گـفـتـنـد بـراے دوبـاره دیـدنـش بـایـد شـتـاب کـنـم ، روزم بـه شـب تـار بـدل شـد ، زانـوان فـاتـح خـیـبـر می‌لـرزیـد ، می‌دویـدم و چـنـد قـدم یـک‌بـار از زمـیـن سـیـلے می‌خـوردم ، دیـگـر جـانے بـرایـم نـمـانـده بـود ، امّـا نـمی‌خـواسـتـم آخـریـن غـروب زیـبـاتـریـن چـشـمـان عـالـم را از دسـت دهـم ؛ ولی آه ! آه ! بـه خـانـه کـه رسـیـدم و چَـشـمـم بـه فـاطـمـه افـتـاد ، روح امـیـد از بـدنـم پَـر زد . . . جـسـم بی‌جـانے بـرابـر جـسـم‌ بی‌جـانے زانـو زد . . . جـانـم را در آغـوش کـشـیـدم و بـا واژه‌هـا بـه او تـوسـل کـردم . . . زهـراے مـن ؟ ! جـوابـم را نـداد ، اے دخـتـر پـیـغـمـبـر ؟! جـوابـم را نـداد ؛ بـریـده بـودم ، بـا اضـطـرار و صـدایے بـغـض‌آلـود صـدا زدم : فـاطـمـه جـان ! فـاطـمـه ، زنـدگے مـن ! بـا مـن حـرف بـزن ، مـن علےام، پـسـر عـمـویـت ، پـسـر ابـوطـالـب ! چـشـمـانـش کـه بـاز شـد بـغـض مـن شـکـسـت . . . هـم‌صـدا شـدیـم و گـریـه کـردیـم . . . مـن بـراے او ، او بـراے مـن ؛ فـاطـمـه هـم می‌دانـسـت روزگـار عـلے بـعـد از او روے خـوشے نـدارد کـه نـشـانـش دهـد . . . از فـردا کـه در ایـن شـهـر غـریـب و بـیـگـانـه‌ام ، هـمـدمے جـز چـاه نـمی‌یـابـم و جـایے بـه غـیـر خـانـه نـدارم ؛ آن هـم چـه خـانـه‌ای . . . خـانـه‌ای کـه یـادآور فـاطـمـه اسـت ، در نـیـم‌سـوخـتـه و دیـواری کـه دیـدنـش مـرا می‌کـشـد . . . «یاسِ ارغوانے» #مادریه 🥀 🏴#فاطمیه