🌾💚🌾💚🌾 💚🌾💚🌾 🌾💚🌾 💚🌾 🌾#رمان_شهیدانه #رمان_یادت_باشد #پارت_دوازدهم #شهید_حمید_سیاهکالی دلم مثل سیر و سرکه می جوشید؛  دست خودم نبود.  روسری ام را آزادتر کردم تا  راحت تر نفس بکشم. زمانی  نگذشته بود که مادرم داخل اتاق آمد.  مشخص بود خودش هم استرس دارد. گفت: « دخترم!  اجازه بده حمید بیاد باهم حرف بزنین  حرف زدن چه اشکال نداره . بیشتر آشنا میشین. آخرش  باز هرچی خودت بگی، همون میشه.»  شبیه برق گرفته ها شده بودم.  اشکم در آمده بود.  خیلی محکم گفتم: « نه! اصلا!  من که قصد ازدواج ندارم.  تازه دانشگاه قبول شدم،  می خوام درس بخونم.»  هنوز مادرم از چارچوب در بیرون رفته بود که پدرم عصا زنان وارد اتاق شد و گفت: «،  من نمیگم صحبت کنین من میگم حرف نزنید. هر چیزی که نظر خودت باشه.  میخوای با حمید حرف بزنیم یا نه؟!»   مات و مبهوت مانده بودم، : گفتم « نه!  من برای ازدواج تصمیمی ندارم، با کسی هم حرف نمی زنم؛  حالا حمید آقا باشه  یا هر کس دیگه.»   با آمدن ننه  ورق برگشت.  ننه را نمی‌توانستم دست خالی رد کنم، گفت : « تو نمی خوای به حرف من و پدر مادرت گوش بدی؟  با حمید صحبت کن.  خوشت نیومد بگو نه.  هیچ کس نباید روی حرف من حرف بزنه!  دوتا جوون می خوان با هم صحبت کنن،  سنگای خودشون رو وا بکنن.  حالا که بحثش پیش اومده چند دقیقه صحبت کنیم تکلیف روشن بشه.»  حرف ننه بین خانواده ی ما حرف آخر بود. همه از او حساب می بردیم.  کاری بود که شده بود.  قبول کردم و این طور شد که ماه اولین بار صحبت کردیم  صدای حمید را از پشت در شنیدم که آرام به عمه می گفت: « آخه چرا اینطوری؟!  ما نه دسته گل گرفتیم، نه شیرینی آوردیم.»