منتظران حضرت مهدی عجل الله 313
🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۴۴🌷 واژگونی در آفرینش: یکی از مراحل زندگی انسان، دوران پیری و کهنسالی است؛ دوره ای که انسان پس از گذراندن ایام جوانی و میان سالی و شکوفایی جسمی خود، وارد آن می شود؛ به ‏تدریج قوای جسمی خود را از دست می دهد؛ نیروی بدنش کاهش می یابد؛ چشم و گوشش ضعیف می شود؛ زیبایی جوانی اش رخت بر می بندد و چین و چروک پیری بر صفحه‏ ی صورتش می نشیند؛ قد رشید و بلندش خم می شود و دل قرص و محکمش، نازک و شکننده می شود؛ آرام آرام، آفت فراموشی سراغ مخزن دانسته هایش می¬آید و خرمن اطّلاعات او را از بین می برد؛ تا آنجا که گاهی چیزی از آن باقی نمی گذارد و انسان را مانند نوزادی که تازه به دنیا آمده و از هیچ چیز خبر ندارد، به حال خود وا می گذارد. این پدیده‏ ی گریزناپذیر اما یکی از نشانه های وجود خدا نیز شمرده می شود؛ چراکه انسان ها بی آن که بخواهند، به آن دچار می شوند، و به روشنی پیداست که نیرویی پنهان، آنان را به این مرحله می رساند، و این خود نشانه ای از وجودِ اداره کننده‏ ی نیرومند جهان هستی است. این نشانه همچنین به انسان یادآوری می کند که منشأ علم، قدرت، زیبایی و...، تنها خداوند است. اوست که یک روز این نعمت ها را به انسان می دهد و روز دیگر آن ها را از او می گیرد تا انسان، خود را در آستانه‏ ی سفر آخرت ببیند. کهنسالان اما چون عمری را در سایه‏ ی رحمت الهی سپری کرده و سرد و گرم روزگار را چشیده اند، از نظر اسلام بسیار ارزشمند و سزاوار احترام اند. پیشوایان معصوم ما، توصیه های فراوانی در مورد احترام به کهنسالان کرده اند. از جمله در روایتی از پیامبر اسلام می خوانیم: «یکی از نمونه های بزرگ داشت خدا، بزرگ داشت مسلمان کهن سال است.» در حدیث دیگری از امام صادق نقل شده است: «کسی که به بزرگسالان [از پیروان] ما احترام نگزارد و به کودکان [از پیروان] ما مهربانی نکند، از ما نیست.» بر اساس قرآن کریم، احترام و بزرگ داشت پدر و مادر در هر حالی لازم و واجب است؛ امّا قرآن به احترام و محبّت به آنها در سنّ پیری تأکید ویژه کرده و فرموده است: «هر گاه یکی از آن دو یا هر دوی آن ها نزد تو به سنّ پیری رسیدند، کمترین اهانتی به آنها روا مدار و بر سرشان فریاد مزن و با احترام و ادب با آنان سخن بگو.» به هر حال، سنّ پیری، دوران ضعف و ناتوانی انسان محسوب می شود. از این رو پیشوایان فرزانه‏ ی ما توصیه کرده اند که پیش از رسیدن به آن، فرصت جوانی را مغتنم بشماریم و قدر آن را بدانیم. «چنین گفت روزی به پیری جوانی که چون است با پیری ات زندگانی؟ بگفتا در این نامه حرفی است مبهم که معنیش جز وقت پیری ندانی تو به کز توانایی خویش گویی چه می پرسی از دوره‏ی ناتوانی متاعی که من رایگان دادم از کف تو گر می توانی، مده رایگانی» 🕊👇 @Montazranmahdi_313
63 مشاهده